D. is een jonge man van inmiddels 11 jaar oud.
In zijn leven is hij al door een lange tunnel van hulpverleners gegaan die vaak het stokje weer overdroegen aan de volgende. Als klein kind is hij 3x geopereerd.
Hij is gestart bij de peuterspeelzaal net als bijna ieder kind, daarna kwam de basisschool. In zijn 1ste jaar hing hij zich heel erg op aan zijn juf die zwanger was, toen zij met zwangerschapsverlof ging vond hij dat heel moeilijk. Het 2de jaar opnieuw een juf die zwanger was, hij had hier zoveel moete mee dat hij probeerde weg te lopen, de juf was hem achterna gegaan waarna hij haar heeft gebeten.
D. is hiervoor geschorst omdat de veiligheid van de kinderen heel belangrijk was.
Via een overleg op school hebben wij aangedrongen om hulp te zoeken voor hem. School adviseerden om dit niet te doen maar we hebben doorgezet. Daar hebben we enorme spijt van! Hij kwam op een behandel plek met oudere kinderen en wij kregen hulp thuis aangeboden. Vaak kwam hij vloekend thuis met taal die hij niet van ons had geleerd en zijn gedrag verergerde sterk hierdoor. In die tijd ging hij ook naar een weekend opvang ter ontlasting voor ons, maar daar raakte D. ook erg gefrustreerd van en voelde zich steeds onveiliger. Hij wilde het liefst thuis zijn.
We hadden toen de alarmbellen al moeten horen rinkelen maar ja wij gingen ervan uit dat de professionals het beter wisten. De vele wisselingen in hulp en het onderwijs deden hem geen goed. D. kreeg de diagnose Kiss-Kidd syndroom waarvoor hij behandeling nodig had bij de fysio, dat frustreerde hem enorm. D. is toen in een crisis gezinshuis geplaatst die eigenlijk geen capaciteit hadden voor hem.
Hij raakte uitgeput van zijn gevecht voor alles, hij was angstig om naar buiten te gaan en heel schuw. We hebben hem weer naar huis gehaald. Daarna begonnen de mishandelingen op school (3x), hij had de brandplekken aan zijn pols en ondertussen werden wij bedreigd door de jeugdbescherming West!
Ze wilden hem bij ons weghalen!
Hierop zijn D. en zijn moeder ondergedoken tot aan het eind van de vakantie want dan zou de uit huisplaatsing aflopen en de bedreigingen weg. Alweer een nieuwe school, ook daar liep het faliekant uit de hand, hij bleef weg of liep weg van school, heeft een zelfmoordpoging gedaan en had veel moeite met alles. Na een maand is D. teruggestuurd naar huis, dit werd hem dus ook niet. Na de vakantie zou er een nieuwe start zijn deels school en deels zorgboerderij.
D. kan slecht tegen veranderingen maar de veranderingen bleven maar komen. School kon hem niet meer aan en wij ook niet meer. Meer dan 40 scholen hebben we benaderd maar omdat het stempeltje cluster 4 aan hem hing konden we nergens terecht. Uiteindelijk kwamen we terecht gekomen op een reformatorische school. Daar startte hij met een begeleider die was aangesteld door de school. De start leek goed te gaan tot de begeleider steeds uitviel, opnieuw een verloren periode voor hem die nog meer angst veroorzaakte zijn frustratie niveau steeg de pan uit. Weer uitval. Uiteindelijk kwam er een plekje voor D, waar behandeling, zorg en onderwijs plaats zou vinden, maar de Corona-crisis gooide roet in het eten. Veel onbegrip en foutief handelen lieten ook dit traject mislukken, de behandeling wordt stop wordt gezet en de vinger wijst wederom naar de ouders. Misschien dat er eens met een vinger moet worden gewezen naar alle wisselende hulpverleners in het verleden die zijn nooit stabiel geweest en de wisselende, onzekere factoor zijn in D. zijn leven!?
