Dé Thuiszitter
Ik heb een onderwijsuitvaller. Een thuiszitter. Een niet-schoolgaand kind.
Vandaag is het weer een *hot* topic. Journaal, 1Vandaag, NPO1 Radio, we hebben het allemaal weer over De Thuiszitter. En dat die vooral naar school moet.
Mijn Thuiszitter is 4 jaar naar school geweest. Been there, done that, got the T-shirt. Hij is 10 oktober 2024 alweer 8 jaar niet-schoolgaand.
Hij liep op school een post traumatische stress stoornis op door handelen op en door school. Hij bleek best wel slim, maar heeft ook een taalontwikkelingsstoornis. Dat had de basisschool even gemist. Die stuurden alleen op ADHD/ASS.
Inmiddels weten wij, ouders, dat hij nooit in het schoolsysteem gepast had.
Het matcht niet met ons kind.
Hij leert zelf. Snel. Instant. En visueel.
Zoals de begeleider bij Koninklijke Kentalis mooi zegt; “Hij leert vanuit ervaring (doen) en visuele input (zien). Daarnaast is hij in staat vanuit uitleg gedegen beslissingen zelf te nemen”
Leren door zien en doen.
Dit is simpelweg niet verenigbaar met het Nederlandse onderwijssysteem wat in de basis bestaat uit talig, methodisch en klassikaal onderwijs.
Luisteren, lezen, schrijven, weer luisteren, opdracht lezen, schrijven.
Ook het toetsen was hij in groep3 al snel mee klaar.
Nutteloos (voor hem), te talig.
Hoe wrang is het dat er voor deze kinderen in Nederland geen plek is…
Geen ruimte om zichzelf te mogen ontplooien, zelf te mogen leren.
En hoe mooi is het dat, ondanks ons schoolsysteem en de leerplichtwet (wat leerrecht zou moeten zijn), hij inmiddels stage heeft gelopen bij De Duurzame Meubelmaker, hij een bijbaan heeft en heel leeftijdsadequaat vakken vult en zelfs vrijwilligerswerk verricht bij onze oudste generatie..
Hij is, ook geheel autodidact, aan het onderzoeken waar zijn talenten en passie ligt. En we merken het verschil.
Zodra hij toe is aan iets nieuws, heeft dat merkbaar invloed op zijn gemoed.
En onze zoon moet je smeden als hij heet is. Want als ijzer afkoelt, is het niet meer buigzaam. En dan moet je wachten. Wachten tot hij een nieuw vuur heeft gevonden.
Dus is het voor hem noodzaak dat zijn vuur blijft branden, dat hij heet blijft.
Dat vereist timing, tact en vooral ook: Heel Erg Snel Kunnen Schakelen.
Het ijzer smeden wanneer het heet is.
Zijn nieuwe activiteiten leiden tot een praatgrage jongen (!! met TOS!) en extreem lieve behulpzame zoon die voor alles en iedereen klaar staat om te helpen. Zijn humeur is ons zonnetje in huis.
Zolang we dat vuurtje kunnen laten branden.
Anders moeten we weer as vegen en puinruimen.
School, en scholing, is mooi. Maar echt niet voor elk kind geschikt.
Ik pleit voor de mogelijkheid tot hybride onderwijs, thuisonderwijs en flexibel maatwerk.
Zodat voor volgende generaties de schade en stress die wij hebben opgelopen, bespaart mag blijven.