Vandaag, op de dag dat we 8 jaar onderwijs problemen vieren leek het mij een mooi moment het verhaal van T. te doen. T. is een meisje geboren in 2005, een ondernemende, gevoelige peuter die zonder problemen naar peuterspeelzaal en kleuterschool ging. Op beide locaties werd wel al opgemerkt dat ze een uitzonderlijk meisje was, anders. Toen zij begon aan de kleuterschool zijn wij begonnen met een hulptraject, doordat haar vader ernstig ziek werd riep ik als moeder hulp in bij de opvoeding omdat zij veel boze buien vertoonde. Na een paar afspraken met schoolmaatschappelijk werk zagen ze al snel dat “haar problemen groter waren dan alleen de spanning die ze meekreeg door de ziekte van haar vader”. We zetten de eerste stap naar GGZ. Daar kreeg ze na een lange weg de diagnose MCDD, een autisme spectrumstoornis dit in combinatie met een zeer hoog IQ.
Tot en met groep drie ging het prima. Zowel in de kleuterklas als groep drie had ze 1 leerkracht die fulltime werkte. In groep vier kreeg ze helaas twee juffen, met elk een totaal andere werkwijze. Dat gaf al heel snel kortsluiting in haar koppie. In een klas met veel zorgleerlingen sneeuwde ons introverte meisje volledig onder, maar thuis kwamen alle problemen eruit. Agressief, zichzelf verwonden en bij vlagen totaal onhandelbaar, om vervolgens de volgende dag weer fluitend de school binnen te lopen. We gingen in gesprek met school, maar kregen veel onbegrip en verwijten naar ons toe. Vooral de intern begeleidster vond ons niet zo leuk, wij haar overigens ook niet, maar dat terzijde. T. begon echter steeds meer te weigeren naar school te gaan, tot het moment kwam dat ze vertelde dat ze ‘liever dood wilde zijn, want dan hoeft ze nooit meer naar school’. Haar GGZ behandelaar en wij hadden echter al snel door dat deze school niet de plek voor haar was. De intern begeleider wist het echter een stuk beter en wist zeker dat zij ‘dit varkentje wel even zou wassen.’ Er werden prachtige plannen van aanpak gemaakt om T. weer naar school te krijgen, en weer met plezier naar school te krijgen. Op de eerste dag dat wij haar echter dwongen naar school te gaan hield ib-er zich echter al aan geen enkele afspraak die gemaakt was. Diezelfde dag werd bij haar een burnout vastgesteld, bij een klein grietje van zeven. We hebben haar toen thuis gehouden, en na een paar pittige mails heen en weer verklaarde school zichzelf al snel handelingsverlegen. Anderhalf jaar zat ze thuis, hebben wij alles op alles moeten zetten haar weer terug te krijgen, weer een meisje met levenslust te zien ipv een hoopje ellende met wallen tot op haar knieën. Na die anderhalf jaar kwam er een dagbehandelingsplaats bij Yulius, waar ze haar geweldig hebben geholpen en ook weer introduceerden met onderwijs. Daar kon ze echter helaas niet blijven vanwege afstand en het feit dat haar eerste school nog steeds de zorgplicht had voor haar en niet wilde meewerken met afgeven van de benodigde papieren. Na veel wikken en wegen kon ze groep zes, zeven en acht op een school voor speciaal basisonderwijs volgen. Er was nog steeds een torenhoog ziekteverzuim omdat ze bij het minste of geringste overvraagd was en haar oude schooltrauma weer boven kwam drijven. Zo heeft ze bijvoorbeeld een enorme angst voor alles wat met getallen te maken heeft omdat haar groep vier juf haar ooit vertelde dat ze “dat rekenen wel op kon geven, want dat zou ze nooit leren”. Nu zit ze in drie VWO, of beter: zat.
Brugklas ging oké, ze zaten op een dependance, een klein gebouw, minimaal aan leswisselingen en een klein groepje leerkrachten. De tweede klas werd dat echter al anders; het verschil tussen haar en de andere leerlingen werd al snel te groot. Sinds de invoering van passend onderwijs is cluster 4 een ‘vergaarbak’ geworden van leerlingen met allerhande problemen. Zij kwam in een klas met vooral leerlingen met externaliserende klachten en zij is zelf extreem internaliserend. Dit, in combinatie met 1 ½ uur reistijd naar school toe, en in de middag wederom 1 ½ uur terug heeft ervoor gezorgd dat we inmiddels een 15 jarige thuis hebben met haar tweede burnout en gebrek aan levenslust. Dit, in combinatie met het afstandsonderwijs wat nu door corona gegeven wordt maakt dat ze wederom is vastgelopen. School heeft inmiddels aangegeven dat zij vinden dat ‘T. niet gemaakt is voor 5 dagen per week onderwijs’. Er staan de komende tijd weer veel overleggen op de agenda, Want leerplicht hijgt wederom in onze nek.
Haar leerrecht is wederom zoek, maar dat zijn we na 8 jaar inmiddels wel gewent…
