Mijn lieve creatieve clown.
Op de kleuterschool begon L aan haar eerste stappen in onze maatschappij.
Zij was een rustige, slimme, speelse en creatieve en gevoelige kleuter (HB-HSP) die zich wild schrok op de kleuterschool. Daar kwam ze kinderen tegen die haar niet begrepen.
Zij spraken nog geen volzinnen, pakten dingen van je af zonder te vragen, hielden geen rekening met anderen, schreeuwden wanneer ze speelden en ook de spelletjes en onderwerpen die juf behandelden waren saai en wist ze al.
Toen ik vroeg of L. groep 2 mocht overslaan omdat ze al kon lezen en schrijven en meer uitdaging nodig had reageerden ze vooral dat ze er sociaal-emotioneel nog niet aan toe was, ze maakten zich daar zorgen om. Elke dag, 2 jaar lang ging ze huilend naar school, achteraf gezien het begin van niet passend onderwijs. Eind groep 2 zijn we van school gewisseld (ook omdat HB/HSP broer in gr. 4 vastliep)
Het lastige is dat mijn dochter zich op school als een engeltje gedroeg maar thuis alle frustratie en overprikkeling eruit kwam. Ik heb ook altijd gehamerd om met L. in gesprek te gaan als leerkracht, haar vertrouwen winnen, dan hoor je vanzelf wat ze nodig heeft.
Mij, de moeder geloven ze toch niet! Het niveau van de nieuwe school was iets hoger, voor de rest bleef de stof weinig uitdagend en was het tempo laag.
Daarnaast waren er de gezamenlijke en vooral drukke activiteiten die hen enorm veel energie kostten. Totaal niet passend, maar moest omdat ze ‘moeten leren hoe de maatschappij is’. Er werd totaal voorbijgegaan aan hun gevoeligheid voor geluid, geuren, sferen, gevoelens van anderen. Toen dochter in groep 6 een overspannen juf kreeg, merkte ik dat het echt slecht maar haar begon te gaan. Ze voelde zich niet meer veilig bij deze juf. Ze had nauwelijks nog energie om zich aan te passen. Ze raakte langzamerhand zichzelf kwijt. En niemand die haar begreep.
Een externe plusklas op de woensdagmiddag mocht ze niet volgen van school en het SWV, een HB-deskundige bij een gesprek werd geweigerd!!
Hier begon ik ineens tegen het systeem aan te lopen en kwam mijn eerste MDO/tribunaal. Wat een intimidatie, 5 man tegenover mij die vroegen of ik nog wel vertrouwen had in de school! Alweer een IQ test gedaan op initiatief van school.
Voor mij was het belangrijker wat ze haar konden bieden. Groep 7 had ze even mazzel met de juffen die haar begrepen, welzijn ook belangrijk, maar groep 8 was het over en uit. Na de Kerstvakantie kreeg ik haar nauwelijks nog naar school, paniekaanvallen (doodeng) avonden en ochtenden drama’s, in mei na veel dwang haar uiteindelijk thuisgehouden. Dan kom je in een achtbaan, je bent nog bezig met het naar school gaan, maar keuze VO moet gemaakt worden! Opnieuw een MDO, regulier VO had haar geweigerd i.v.m. de huidige situatie van paniekaanvallen.
LPA dreigde met boete wanneer kind thuisgehouden werd, SWV dacht samen met psychologe, dat er sprake was van autisme(?) omdat ze helemaal naar binnen gekeerd was. En ik….ik zat onder de stress en wist niet wat me overkwam!
Eind van het verhaal, aangenomen op VSO met beloftes als rustige klassen, structuur, veel ondersteuning, kennis van autisme. Ik mocht ook een HB-coach inschakelen, omdat die kennis niet in huis was. Het was allemaal geen probleem. Deze school was op 5 min. fietsen van ons huis.
Ik had het gevoel dat ze hier zo maar eens tot rust kon komen en opbloeien. Het tegenovergestelde gebeurde. Drukke klassen met externaliserende leerlingen, veel verbaal en ook fysiek geweld. Geen pedagogisch klimaat. Afspraken die gemaakt werden onder de docenten werden niet nageleefd. Daardoor geen veiligheid en geen vertrouwen in de docenten.
Wederom werd ze niet gezien, letterlijk niet!!!
Geen ondersteuning door psychologe of orthopedagoge, helemaal niets.
Ze werd aan haar lot overgelaten. Pas in november nieuw onderzoek door psychologe, het bleek toch geen autisme te zijn. Zij adviseerden ambulante zorg, weer op de wachtlijst, met advies aan school om haar wekelijks te spreken. Opnieuw weer niet gebeurt. Langzamerhand werd het weer moeilijker haar naar school te krijgen, paniekaanvallen, angstig, elke avond en ochtend stress.
Toen belanden we alweer in MDO’s met LPA, SWV, school.
Ze kon niet meer. Ze zei: ‘Is school belangrijker dan wie ik ben?’
Het uiteindelijk voorstel een vrijstelling 5A. Het voelt zo oneerlijk!
Ook al weet ik dat school even uit haar leven moet om tot rust te komen.
Maar dan, niemand verteld zwart op wit wat mij daarna te wachten staat, ondanks alle protocollen die wij, scholen, SWV en gemeentes hebben gevolgd.
Waar zijn hier de protocollen? Er is niets, behalve beloftes, maar die geloof ik niet meer.
Ondertussen ben ik ook nog mijn baan kwijtgeraakt.
