Waar moet ik beginnen, een triest verhaal over mijn tweeling die niet geaccepteerd worden zoals ze zijn.
Mijn zoon S. van 9 jaar:
De ellende begon voor mijn ene zoon (inmiddels 9 jaar) in groep 3.
Zijn leerkracht in deze groep heeft mijn zoon lichamelijk en geestelijk mishandeld (meerdere malen aan zijn arm over de grond gesleurd en in de klas roepen dat mijn zoon dom is). In deze tijd hebben wij onze zoon door 3 psychologen laten testen maar er is nooit een diagnose gesteld. We hebben hem een IQ test laten doen en daar kwam uit dat hij hoogbegaafd is. Uiteraard alle psychologische stukken overhandigd aan de school maar ze deden er niks mee. Mijn zoon verveelde zich en de juf vond hem vervelender en vervelender, zo vervelend dat ze hem op 6-jarige leeftijd geschorst hebben. Nooit gelezen in de stukken van de testen en niet naar oplossingen of passend onderwijs gezocht door de school.
Nee wij dumpen dit kind gewoon!
En dat bij een school die zogenaamd verstand heeft van hoogbegaafdheid.
Hij kwam thuis te zitten.
Aangezien wij hebben gedreigd met aangifte tegen de leerkracht, heeft de school hem naar een andere school gedaan als nood, maar na 4 weken werd al snel duidelijk dat ook deze school alleen extra werk gaf en geen passend onderwijs. Helaas ook deze school mislukt.
Dan maar naar de school SBO voor hoogbegaafden want ja inmiddels wilde niemand mijn zoon meer in eigen omgeving omdat er een dossier is opgebouwd waarin mijn zoon als vervelend werd gezien en geen enkele school hem een kans wilde bieden. Ook op de SBO is het niet gelukt omdat de school ons in een richting wilde duwen naar gedragsstoornis. Er zijn 3 psychologen aan te pas geweest en nee hij heeft geen gedragsstoornis! Inmiddels zit mijn zoon nu bijna 1.5 jaar thuis met onderwijs vanuit een school maar ik (moeder) draag de volledige zorg en ben verantwoordelijk voor het onderwijs, hoe doe je dat naast 40 uur werk?
Door alle ellende met name de mishandeling, heeft mijn zoon een schooltrauma opgelopen en vertrouwt hij geen enkele leerkracht/volwassene.
Peergroepen gericht op hoogbegaafde kinderen, hoogbegaafden psychologen en orthopedagogen en wij als ouders, zijn met man en macht bezig om onze zoon weer vertrouwen te geven, maar niemand helpt ons, geen steun maar ook financieel niet, want het HB zijn is geen diagnose.
Mijn andere zoon D, ook 9 jaar:
Hij heeft alle ellende mee moeten maken van zijn tweelingbroer in de groep waar zijn broer is mishandeld. Hij is nadat wij ook bij hem een IQ test hebben laten afnemen (wat een verassing, ook hoogbegaafd) naar een andere school gedaan.
Hij is een aanpasser en is een onderpresteerder. Op een school voor hoogbegaafden zou je toch minimaal verwachten dat ze begrijpen wat onderpresteren is, maar helaas. Er wordt in twijfel getrokken of hij wel hoogbegaafd is omdat hij zo slecht scoort op de toetsen (die gemaakt zijn voor de gemiddelde leerling IQ 100). Dit gaat dus fout. Opnieuw moeten wij hem laten testen omdat wij en vooral hij in twijfel wordt getrokken of hij wel hoogbegaafd is. De ellende begint opnieuw.
Wij hadden 2 keuzes; een proces starten tegen alle scholen omdat ze passend onderwijs moeten bieden maar dit keer op keer niet doen, maar gaan wij dit financieel nog halen?
Of vertrekken naar het buitenland zodat mijn beide zonen een nieuwe kans maken. Het laatste is het geworden!
Wij zijn uit Nederland gevlucht!!!!
