Het verhaal van G

Een kleine terugblik……

Drie jaar geleden viel G uit op zijn eerste school na onze verhuizing. Hij kreeg opeens allerlei lichamelijke pijnklachten. Deze hebben wij uitgebreid laten onderzoeken in het Ziekenhuis.
G bleek last te hebben van stress. Terugkeer naar zijn oude school bracht geen oplossing, maar wel een trauma als gevolg van het handelen door de IB-er aldaar.
Een kinderpsycholoog nam op verzoek van school een IQ test af.
Daaruit bleek dat G meerbegaafd is. TIQ van 128.

Oude basisschool kon niets met het rapport, dus op zoek gegaan naar een nieuwe.
G startte op een school in H.

Met inzet van heel veel tijd en energie (ik heb er eerst weken naast gezeten want G had veel last van angst) hebben we de schoolgang in het eerste jaar volledig kunnen herstellen! G leek op zijn plek te zijn in de relaxte setting. Er was een gevarieerd lesprogramma en er was ruimte voor eigen inbreng. Zo mochten de jongens buiten een vijver aanleggen. Wat hadden ze een lol.

School zei dat ik mezelf wel  een schouderklopje mocht geven. Wat was dit een succesverhaal!

Hoe groot was de frustratie om de opgebouwde schoolgang na de zomervakantie al na 2 weken volledig teniet te zien worden gedaan in de klas bij juf P. Juf P was een onervaren zij-instromer. En wat bleek, zij had nooit het dossier van G onder ogen gehad. Wij vroegen ons af of er wel een goede overdracht was geweest? Juf gaf toe dat ze G de eerste twee weken al uit het oog was verloren en dat ze eigenlijk de klas (met al haar complexiteit) niet aankon. Zij beloofde beterschap. Het leuke lesprogramma van het jaar ervoor was inmiddels vervangen door een strikt schema van rekenen en lezen.

En opeens stonden we daar dan, buiten het klaslokaal. G durfde de klas niet meer in. G voelde zich niet gezien, niet gehoord.

Dus gingen we eerst maar in de hal zitten. Later werden we verbannen naar het kantoor. G deed niet meer mee.

Juf P. raakte inmiddels verder overspannen. De kinderen voelden aan dat ze de controle niet had. Ze speelden verstoppertje met juf, alleen was het voor juf geen spelletje. De directeur greep niet in, en dat op een kleine school van 25-30 leerlingen in totaal. Het gebeurde onder haar neus.

Vervolgens gingen er maanden voorbij, waarin er voornamelijk veel werd vergaderd in de MDO’s. Daarin steeds maar weer aangegeven dat deze juf overspannen was en hulp nodig had. Allerlei oplossingen die wij aandroegen voor G (en andere kinderen die in de knel kwamen) werden van tafel geveegd. Er was geen geld voor extra ondersteuning. En daarmee was de kous af.

En toen kwam daar het kantelpunt. School drong aan op onderzoek door de GGZ om te zien waar de angst vandaan zou kunnen komen. De uitkomsten van dit rapport namen de MDO leden klakkeloos over, en ten overstaan van een man of 6, werd ik als moeder compleet af geserveerd: ik zou de ontwikkeling van het kind in de weg staan!

En ik maar denken dat we gewoon het rapport gingen bespreken en dat ik dan kon uitleggen dat er volgens ons sprake was van een misdiagnose in verband met hoogsensitiviteit.

Maar de MDO leden wilden het al niet eens meer horen. Het was een beklonken zaak.

De ouders zouden aangepakt worden. Eigen straatjes werden schoongeveegd.

Van andere moeders hoorde ik dat juf P inmiddels via de achterdeur was verdwenen en dat er doodleuk een nieuwe vacature werd uitgezet. Zij-instromer voortijdig weg, kinderen beschadigd.

En zo liet school mijn kind als een baksteen vallen.

Passend onderwijs bieden kan alleen als school dat wil. En dat wilde school niet.

Daarnaast is het optreden van het SWV bijzonder dubieus te noemen. Alle kennis die er inmiddels binnen Passend Onderwijs is (met name over thuiszitters aanpak en de leerbehoeften van de begaafde leerling) wordt er in ieder geval niet toegepast. Ook is er van enige zelfregulering geen sprake: klachten worden namelijk door het bestuur zelf afgehandeld. Hoe mooi is dat!

Met de verwevenheid van school en SWV is een gezonde balans ver te zoeken. Aan de andere kant van het spectrum staan ouder en kind.

Als ouder trek je bij voorbaat al aan het kortste eind.

Maar de grootste verliezer is hier het kind.

Een kind wordt thuis neergezet, verstoken van vriendschappen op school, verstoken van onderwijs. Vergeten bij uitstapjes, vergeten met Sinterklaas. Nooit was school (of het SWV) bereid om leermiddelen te verstrekken of een reddingsboei uit te gooien. Uit het zicht, uit het hart.

G is denk ik de meest ideale leerling die een school zich kan wensen: wel schoolgeld ontvangen, maar geen tegenprestatie hoeven leveren.

In de tussentijd werden al mijn verzoeken om anders te kijken naar G, gedwarsboomd door CJG, school en SWV. Ik wijt het maar aan tunnelvisie en verstrengelde belangen.

In plaats van hulp kregen we drang en dwang!

Eindeloze zorg trajecten liggen nog voor ons, om te herstellen wat er inmiddels kapot gemaakt is.

Ik blijf strijden tot G op een fijne plek terecht komt, waar hij zich verder kan ontwikkelen tussen leeftijdgenoten.