Dit verhaal gaat over M, bijna 18 jaar.
M was een ondernemend, creatief, leergierig, altijd vrolijk jongetje dat niets liever wilde dan naar school gaan. Stralend kwam hij daar op zijn eerste dag aan.
Zijn juf had slechts enkele maanden nodig om te concluderen dat het niets zou worden met hem. Hij was niet sociaal, niet leerbaar, deed niet goed mee met de klas, kortom een hopeloos geval en haar advies was om een rugzakje aan te vragen of hem over te plaatsen naar het speciaal onderwijs. Wat was er echt aan de hand?
Ten eerste werd hij gescheiden van zijn tweelingbroer en was hij voor het eerst echt alleen. Daarnaast begreep hij zijn medeleerlingen niet. Hij kende de letters, de kleuren, wist alles over dinosaurussen, wilde het liefst de hele dag onderzoeken en experimenteren. Probeerde zijn enthousiasme te delen, maar niemand zat daar op te wachten. Hij moest stil zitten naast de juf omdat ze hem zo beter in de gaten kon houden. Zijn bewegelijkheid werd als probleem gezien en zijn creativiteit als afwijking. De school was duidelijk. We moesten hun bevindingen bevestigen en meegaan in hun plan of “anders rotten jullie maar op”.
Juist. Dat deden we dus.
Op zijn nieuwe school trof M een fantastische juf die hem echt leek te zien.
Zijn prestaties vlogen omhoog. Hij leerde lezen en mocht zich uitleven met tekenen en schilderen en elk onderzoek werd enthousiast ontvangen.
Helaas, dat was niet de bedoeling. De juf verdween vanwege onverenigbare opvattingen met de school en M ging naar groep 3, waar 35 leerlingen in één klas zaten. Ik zal het kort houden.
Als jullie denken dat mijn zoon M lastig was in de klas, of te bewegelijk of storend, niets is minder waar. Hij was lief en gehoorzaam en werd steeds stiller.
Volledig overprikkeld kwam hij thuis, zijn resultaten holde achteruit.
Hij werd gepest – genadeloos. Hij stopte met leren, zijn hoofd ging uit en het is niet meer goed gekomen. M bleek hoogbegaafd.
Door een totaal verkeerd aanbod hebben zijn hersenen zich niet goed kunnen ontwikkelen. Hij heeft ernstige klachten gekregen die lijken op ADD, dyslexie, dyscalculie, maar het niet zijn. Hij is er tenslotte niet mee geboren.
Hij heeft een zwak werkgeheugen, kan niet automatiseren. Hij is de liefste en dapperste jongen die ik ken. Nooit heeft hij geklaagd, elke dag ging hij met opgeheven hoofd naar school omdat vandaag misschien een betere dag zou worden. Elke dag werd hij gepest, in elkaar geslagen, klein gehouden. Geen enkele andere school wilde hem hebben, te gecompliceerd. Hij moest cursussen weerbaarheid volgen, hij moest niet altijd zoveel vragen, hij moest, hij moest, hij moest… totdat hij op 15 jarige leeftijd écht niet meer kon en met een burn-out thuis kwam te zitten. Mijn prachtige, sterke, talentvolle en slimme zoon was gebroken, eenzaam tot op het bot. Het was op. Helaas was thuiszitten, waar het veilig was en warm en waar hij zichzelf kon zijn, geen optie. We kregen te maken met drang en dwang.
Hij werd verraden door een hulpverlener van het ouder/kind-team die zich voordeed als zijn steun en toeverlaat en achter zijn rug om zijn moeder uit de ouderlijke macht probeerde te zetten m.b.v. een Veilig Thuis-melding. Ondanks alles deed hij toelatingsexamen bij drie Mbo’s en werd op alle drie aangenomen. Hij heeft namelijk enorm veel creatief talent, kan fantastisch fotograferen en filmen en heeft groot technisch inzicht. Nu zit hij in het eerste jaar en zoals altijd gaat hij elke dag met opgeheven hoofd naar school. Hij hoort er niet echt bij en kan moeilijk aansluiting vinden bij de andere leerlingen. Hij raakt overprikkeld, ziet veel onrecht en de toets-weken vallen hem loodzwaar omdat hij niet bestand is tegen de druk.
Is dit passend onderwijs? Helemaal niet! Zou hij het redden zonder school?
Absoluut!
Hij zou het zoveel beter doen en zoveel gelukkiger zijn. Maar dat mag niet… we hebben er alles aan gedaan, maar hij mag simpelweg zijn eigen weg niet volgen.
Liever laten ze hem kapot gaan aan niet passend onderwijs.
En wél passend onderwijs? Dat is er niet.
Niet voor hem. Het is hartverscheurend.
