Mijn dochter wordt geboren en al snel blijkt dat ze boordevol energie is. Al vanaf 1 jaar rent ze de kamer door en klimt overal op. Middagslaapje? Nee hoor, ze stuitert graag lekker door. Groep 1 tot en met 3 op school gaan best aardig. Ze is vaak moe en is dus vaak even een dagje thuis. Aangezien het Dalton onderwijs met dag- en weektaakjes werkt, is ze elke dag om 11 uur al klaar.
Het is een klein schooltje waardoor ze dan heerlijk in een eigen lokaal haar eigen bouwwerken kan bouwen en tekeningen mag maken. Ze is erg gebekt en erg gesteld op symmetrie. Af en toe heb ik gevraagd op school of ze niet wat meer uitdaging nodig heeft, maar nee volgens school was dat niet nodig.
Ondertussen kon ze thuis boze buien hebben en kwam de energie eruit die ze op school niet eruit kon laten omdat ze vooral stil op haar billen moest zitten.
Met 4 jaar ging Y dan ook op turnen.
De school ging fuseren. Y kwam in groep 4. Klein lokaal, 32 kinderen en geen Dalton onderwijs. Alles klassikaal. We zagen Y langzaam steeds stiller worden. Op een gegeven moment lag ze als ze thuis kwam alleen nog maar op de bank voor zich uit te staren. Boze buien en verstilde momenten wisselden elkaar af. Slapen ging erg moeilijk. Op school herkenden ze dat niet. Sterker nog, ze konden zich niet voorstellen dat Y zo boos was. Ze deed keurig mee en had keurig haar werk af. Ze
haalde wel erg hoge cijfers. En deed voor alles pluswerk. Y gaf aan dat ze het vreselijk vond.
Vreselijk druk, al die prikkels en al die kinderen die niet luisterden. Ze wilde niet naar school, maar ging wel, want dat moest. Iedereen moest naar school. School raadde ons aan om een iq test te laten afnemen. Graag zelf betalen want de school had maar geld voor beperkt onderzoek en aangezien school ‘geen last ‘ had van Y moesten we het zelf bekostigen. Uitslag 145+. School dacht dat ze dat wel aan konden en zonder enige kennis verzonnen ze bijvoorbeeld uitdagingen waarbij Y binnen een
bepaalde tijd zo veel mogelijk woorden moest opschrijven beginnend met de letter S. Dat was de uitdaging die ze kreeg. Ze schreef toen nog fonetisch omdat ze taal onlogisch vond. Dus de juf mocht veel met rood strepen. Y vond dat natuurlijk vreselijk. Tijdens een open dag waarbij ouders in de klas mee mochten kijken en Y binnen 3 minuten klaar was met al haar rekenwerk en ik een beetje
verbaasd keek dat ze gewoon op haar plek niks zat te doen, keek ze me aan en zei terwijl er een traantje over haar wang gleed: “welkom in mijn wereld mama.”
De overstap naar het Leonardo basisonderwijs was snel gemaakt. Gelukkig was er een in onze woonplaats. Ze bloeide op. Totdat in groep 5 Y weer stiller werd. Psychologische ondersteuning werd geboden, 8x volgens de richtlijnen. Y vond het helemaal niks. Ze zei zelfs dat er niks aan de hand zou zijn met haar als school leuk zou zijn. Ze vond school traag, saai en werd er zelfs fysiek ziek van.
Boze buien thuis kwamen vaak voor. Helemaal op slot zat ze dan. Gillen, schreeuwen, je kon niet tot haar doordringen. Alleen heel veel knuffelen, dat hielp. Ontzettend vaak hebben we met school gesproken. Maar weer liepen we tegen allerlei regels op. Nee, we toetsen niet verder door, ons beleid is ze meer verdieping te geven. Zit wat in natuurlijk anders zit het kind dalijk met 9 jaar al op
het voortgezet onderwijs. Maar de verdieping kwam niet. Alleen een hele rits talen. Tja, was dat nou net wat Y helemaal niet aansprak. Chinees, Spaans , Italiaans en Engels. Ze vond het allemaal even erg. Toch maar hb gespecialiseerd bureau ingeschakeld. Natuurlijk door ons zelf bekostigd. In een
mum van tijd kon Y opeens een groep overslaan en werd er meer verdieping aangebracht. Het was wat beter te doen, maar meer viel er niet uit te halen. Met 9 jaar zei Y: “dan pretenderen ze verstand te hebben van hoogbegaafdheid, nou kom ik even van een koude kermis thuis.” Op haar tandvlees heeft ze de eindstreep gehaald. Op naar het VO!
Ze wilde naar dezelfde school als haar grote zus I , die redde het daar ook en was immers hetzelfde als zij. Na 5 maanden ging het al mis. Ook al had haar grote zus haar geleerd ’simpel te denken’, het ging er bij Y niet in. Waarom zou je de vraag moeten beantwoorden als het antwoord in de tekst er voor staat? Ze snapte het nut en de noodzaak niet. Ook was het te druk, te onoverzichtelijk en werd ze er doodmoe van. In gesprek met school was school echt heel meedenkend en welwillend. Ze heeft
een powerpoint presentatie gegeven over hoogbegaafdheid aan geïnteresseerde docenten en kreeg een aangepast rooster. Ze hoefde maar elke vak 1 x in de week te volgend. Voor de rest mocht ze zelfstandig werken en in het beeldende vormingslokaal creatieve opdrachten maken. Op zich een
mooie vorm, maar ze kreeg geen huiswerkschema mee voor alle vakken. Ze moest dus aan haar klasgenoten vragen wat elke keer het huiswerk was. Daar ging het mis. Haar stress liep op. Ze werd weer stiller en huilde elke dag. Totdat ze suïcidale gedachtes kreeg. Gelukkig een ggz gevonden (betaald uit pgb) die snapt wat uitzonderlijk hoogbegaafde kinderen nodig hebben. Tijdens het eerste
gesprek daar vond ze zo veel herkenning en erkenning. Maar uiteindelijk viel ze toch uit. Inmiddels was het december en zat ze in 2 vwo. Ze ontwikkelde een slaapstoornis en een angst- en paniekstoornis. Tot 5 uur in de ochtend kon ze volledig in paniek zijn. De vakantiedagen gingen op aan bijslapen en haar vader en ik werkten al niet fulltime om de zorg voor Y zo goed mogelijk te
kunnen doen. Een klein lichtpuntje kwam vlak voor de zomervakantie. De ggz en ik hadden een organisatie gevonden die hoogbegaafden begeleiden in onderwijs. Ze werken veel met Ivio, online onderwijs. Een kennismaking tussen Y en een begeleider van die nieuwe organisatie stond gepland, veilig bij de ggz behandelaar.
Y wilde niet, had maar 2 uur geslapen, maar moest toch. Er moest perspectief komen. Y zat daar tegen wil en dank. Maar de begeleider ging praten over onderwijs.
Passend onderwijs. Y jij hoeft niet al die sommen te maken, jij hebt aan veel minder genoeg. Y je kan sneller door de stof heen. En uiteindelijk zagen we Y weer een beetje opleven. Ja, als het zo kon? Daar had ze wel zin in. School werkte mee. Kocht een deel Ivio aan, het andere deel kochten wij.
Maar niemand wilde het uur begeleiding op ivio betalen. De gemeente zei dat het geen zorg was, de school zei dat ze al genoeg geld aan Y hadden uitgegeven en het samenwerkingsverband zei dat ze het zelf wel konden. Uiteindelijk was de ggz er klaar mee en heeft het zelf ingekocht.
Na de zomer is Y gestart, maar al snel was alles te onduidelijk. Meer begeleiding was eigenlijk nodig en haar slaapstoornis zorgde ervoor dat ze volledig uitgeput was. Ze viel weer volledig uit. De ggz heeft toen ingegrepen en gezegd dat er eerst volledige rust noodzakelijk was. Y had trauma gerelateerde klachten en ze was te snel weer begonnen. Ze kreeg medicatie om wat meer rust in haar hoofd te krijgen en ze had een structuur nodig. Een veilige, rustige dagbesteding. In december vonden we die.
Y ging 4 dagen in de week (via PGB) naar een stal met paarden. Door het ritme, de
medicatie en de rust kon ze uiteindelijk in februari van dat schooljaar weer slapen en had ze niet meer elke dag paniek. Inmiddels kreeg ik leerplicht aan de telefoon.
Y moest binnen 6 weken weer naar school. Nee dus. Dat gingen we niet doen. We hadden echt het geluk dat die leerplicht ambtenaar vervangen werd. Maar wat een stress hebben wij gehad. In juni van dat jaar gaf de ggz aan tijdens een groot overleg dat Y geen meisje is dat in klassikaal regulier onderwijs past. Dat zij stapje voor stapje heel langzaam weer aan leren moet beginnen en zij nu alleen nog leert door
middel van succeservaringen. Y kreeg gelukkig haar vrijstelling.
Na de zomer begon zij met 1 vak ivio onder intensieve begeleiding (betaald door de ggz). Inmiddels zijn we in het huidig schooljaar aan beland. In december constateerde iedereen dat er veel vooruitgang bij Y was. Ze werd weer vrolijker, dat ene vak ging erg goed en de dagbesteding was goud. Haar vrijstelling werd verlengd. Ook vond iedereen het een geweldig idee als Y een dag in de week naar de organisatie toe zou gaan die haar Ivio begeleid. Daar komen veel hoogbegaafde
kinderen en krijgen daar een dagprogramma waar ze leuke dingen samen kunnen doen en er tijd wordt ingeruimd om aan school te werken. Maar jullie snappen het al, niemand wil dat betalen.
Inmiddels sorteerde school al voor op handelingsverlegen zijn. Na de kerstvakantie is Y begonnen 1 dag in de week bij die organisatie. Wij bekostigen dat zelf. Ze vindt het leuk en heeft er inmiddels een vak bij genomen. Ze heeft inmiddels haar medicatie afgebouwd en heeft meer energie en is veel vrolijker. Als ze sterker is zal ze nog aan de bak moeten om enige trauma’s te verwerken, maar voor nu gaat het de goeie kant op en zijn we zo ongelooflijk trots op haar. Wat een doorzetter is het toch.
Ze is er nog niet, maar ze is op de goede weg.
School vindt het lastig dat Y nog steeds staat ingeschreven. Maar ja een kind hoort nu eenmaal ingeschreven te staan op een school. Maar Y is natuurlijk slecht voor de statistiek. Ze kunnen haar officieel niet over laten gaan. In mei is er weer overleg. Wij weten inmiddels wat passend onderwijs is voor Y. We hebben een onderwijsconsulent ingeschakeld en samen met haar hebben we nu voor
de komende 3 jaar een plan gemaakt met bijbehorend financieel plaatje. De strijd is nog zeker niet gestreden, maar ons kind heeft recht op onderwijs en wij stoppen niet voordat zij dat krijgt.
