Blog

E. is een geweldig en lief meisje van 10 jaar. Tot aan een jaar of 5 zagen we weinig bijzonderheden bij haar. Toen zij naar school moest veranderde dit snel. Bij de kleuters kon ze maar moeilijk wennen en is ze lange tijd alleen de ochtenden naar school gegaan, omdat hele dagen te vermoeiend waren. Ze hield van alleen spelen en zei niet veel. Het enige wat ze wel heel vaak op een dag tegen de juf zei is dat mama of oma haar straks weer op kwam halen. Tot en met groep 3 ging het redelijk al bleef ze erg vermoeid na een schooldag. Ze had een paar vriendinnetjes maar liever speelde ze gewoon thuis. Toen kwam groep 4. Het jaar waarin we ons lieve meisje steeds meer zagen worstelen. Toen door corona iedereen thuis onderwijs kreeg stond E letterlijk te juichen dat ze niet naar school hoefde. Daarvoor hadden we onze zorgen al kenbaar gemaakt bij de juf, want E kreeg steeds meer lichamelijke klachten: hoofdpijn, eczeem, buikpijn. Volgens de dokter allemaal spanningsklachten. De juffen zagen wel dat E het moeilijk had met leren, maar verder maakte ze zich niet zo’n zorgen. Toen ze online les kreeg zag ik pas echt hoe moeilijk E het had. Ze lag onder de tafel, wilde niet meedoen, begreep niet wat de juf uitlegde, als ze een beurt kreeg verstopte ze zich. Ze riep steeds vaker dat ze gewoon klein wilde blijven en dat ze weer baby wilde zijn. Vanaf het moment dat de kinderen weer naar school mochten is het steeds slechter gegaan en werden de boze buien en lichamelijke klachten steeds heftiger en steeds vaker moest ik haar ziek melden, omdat ze het niet trok. Op school liet E sociaal wenselijk gedrag zien waardoor de juffen zich nog altijd geen zorgen maakten. Zou er niet veel eerder geluisterd moeten worden naar de zorgen van ouders? In groep 5 ging het pas echt helemaal mis. De lesstof was niet meer bij te benen voor E. Zo vaak heb ik gevraagd om meer hulp. Of er een dyscalculie test gedaan kon worden enz. maar blijkbaar was hier geen geld, geen handen of geen tijd voor. Alleen in de vakanties zagen we E altijd weer even opbloeien. En toen viel ze over een stoeprandje en bezeerde haar voet. Dat dit het begin was van een hele lange weg hadden we toen nog niet kunnen bedenken. Ondanks dat er niet veel stuk was aan haar voet kon E niet meer lopen en heeft maanden in een rolstoel gezeten. De pijn was enorm en E lag nachten wakker hierdoor en ging steeds minder naar school. Pas vanaf toen werden onze zorgen serieus genomen en kwamen er gesprekken en mdo’s op gang. De zomervakantie naderde en E zou groep 5 nogmaals over gaan doen na de vakantie. In de eerste week van de zomervakantie toen alle druk van school ervan af was heeft E na 4 maanden haar eerste stappen weer gezet. Voor ons weer een teken hoeveel stress E had op school. Zo erg dat ze niet meer functioneerde en het chronisch pijnsyndroom heeft ontwikkeld door een hele simpele val. Na de zomervakantie start E met krukken in een nieuwe klas om nog een keer groep 5 te doen. Wel weer met dezelfde strenge juf die ze dan al 3 jaar heeft en waar ze duidelijk geen klik mee heeft. Tegelijkertijd start ook de behandeling bij het revalidatiecentrum. E moet daar een aantal middagen in de week naar toe wat veel van haar vraagt en naar school gaan blijft heel veel stress opleveren. Na weer een paar maanden aanmodderen besluiten wij dat het klaar is en we E thuis houden. Er wordt weer een mdo ingepland waarbij ik een lange brief voorlees waarin ik laat weten dat het voor ons helemaal klaar is, het vertrouwen helemaal weg is en het hoog tijd wordt dat er in het belang van E gedacht gaat worden. Dat in combinatie met het advies van de orthopedagoog (waar E in de zomer onderzoeken heeft gehad waaruit is gekomen dat zij een angststoornis heeft door langdurige overvraging) lijkt eindelijk iedereen wakker te worden en er zal een tlv aangevraagd gaan worden voor speciaal onderwijs. In januari 2023 start E op een mythylschool, zodat ze onder schooltijd ook therapie kan gaan volgen. Hier lijkt ze een goede start te hebben. Ze begint met een paar uur per dag wat eigenlijk meer dan genoeg is voor haar, want ook al lijkt ze op deze school meer op haar plek te zijn, nog steeds is ze erg vermoeid, snel overprikkeld en heeft ze veel pijntjes. In plaats van dat we met z’n allen accepteren dat een paar uur school voor sommige kinderen het hoogst haalbare is, blijft er maar gepusht worden om verder op te bouwen. Dit levert E zoveel stress op dat het in juni opnieuw mis gaat en E volledig thuis komt te zitten. Nu is de koek echt op. We krijgen haar niet meer naar school, ze praat niet meer met haar therapeuten en artsen, heeft paniekaanvallen en alles wat met school te maken heeft is onbespreekbaar. Wij zien haar niet meer terugkeren naar school. Ze heeft rust nodig om volledig op te knappen en van daaruit moeten we gaan kijken wat er wel mogelijk is. Er zijn zat alternatieven van thuisonderwijs tot dagbestedingsplekken. Voor ons is alles goed zolang E maar gelukkig is. Leren kan je overal en hoeft niet in een schoolse setting. Hier denken de hulpverleners uiteraard anders over. Wij als ouders hebben alle vertrouwen in haar en van ons krijgt ze alle ruimte om nu eerst op te knappen van een jarenlange stressvolle situatie. Hoeveel moeilijke gesprekken we hier ook nog voor moeten voeren!