Het verhaal van Y.
Nu is mijn dame alweer ruim 15 jaar.
Zo jong aan de ene kant en zo ervaren in negatieve ervaringen aan de andere kant…
Toen ze twee was zette ik haar –net als haar 2,5 jaar oudere zus toentertijd- in een peuterspeelplaats-groep, niet wetende dat dit het begin van een lange weg ging worden.
Ze sloot niet aan in de groep, de peuterleidsters zaten een beetje met hun handen in het haar, want hoe goed ze de rest ook betrokken kregen, mijn dochter leek een gesloten boek waar ze de juiste bladzijdes in die twee jaar niet konden lezen. Ze mocht naar de extra groep voor kindjes van buitenlandse afkomst om de taal machtiger te worden en nog meer in een groep geplaatst te worden ook werd geopperd om haar op een kinderdagverblijf te plaatsen, zodat ze meerdere uren in een groep kinderen moest draaien. Beide opties heb ik afgewezen, want buiten dat we met alleen het minimuminkomen van mijn man moesten zien rond te komen zag ik ook dat mijn meisje helemaal uitgeput raakte van deze totaal 4 uurtjes in de week! Ze ging in haar eerste regressie, ze kon niet meer naar het toilet voor een plasje, hing bijna letterlijk aan mijn been en de welbekende angstdromen gingen van start waardoor ieders nachtrust moest gaan ontgelden
Ze ging op 4-jarige leeftijd “gewoon naar school”. Een kleine openbare school, waar we voor kozen omdat haar grote zus ook al zo snel overprikkeld was (in een grote groep zouden ze ondergesneeuwd worden) Helaas werd ook hier geconstateerd dat Y. een “lastig te begrijpen/vangen” meisje was, wat niet sprak en naast andere kinderen bleef spelen en angstig de wereld inkeek (dat er een “dingetje” had gespeeld met een ander kind wat gedreigd had haar te vermoorden als ze haar mond open deed zullen we maar niet vermelden. Ze nam dat ter harte, en zo begon haar selectief mutisme in 4-voud. Weken had ze gezwegen thuis, anders zou haar keel immers doorgesneden worden! Bij het bespreken op school werd het afgedaan met “Ja, we weten welk kind dat gezegd heeft, maar ja, die heeft het moeilijk thuis”. Voor mijn dochter was geen ruimte, voor haar en mijn gevoel evenmin. Ze voelde zich er niet toe te doen. Doordat ook de oudste op deze school vastliep gingen we voor de eerste schoolwissel.
Jongste moest blijven doubleren in groep 2, zou niet de overgang mogen maken naar groep 3, maar dit zou inhouden dat ze een derde jaar bij dezelfde juf kwam waar ze zo slecht mee door 1 deur kon. Deze juf begreep haar niet en beschuldigde ons als ouders ook van alles. De overgang naar school 2 was vrij abrupt zonder afscheid, want mijn meisje was afgedaan, onbegrepen en ongrijpbaar, te stil ook.
De tweede school was groter, maar we gingen er maar voor. Ze zou inderdaad doubleren, ze namen het advies van school 1 over en ze zagen een bang verlegen meisje wat naast andere kinderen speelde, geen contact legde met hen, of de leraren, en met angst in de ogen.
Prima: naar de speciale groep 2 om wel uitdaging te krijgen, en met eigen leeftijdgenootjes te zitten die allen net niet toe waren aan groep 3.
Ze ging hierna naar groep 3, want nog langer blijven zitten mocht niet maar ze bleef naast anderen spelen, was sociaal emotioneel stukken jonger (en net als de meeste kinderen de eerste kleuterweken doormaken met slapen bij thuiskomst, veel huilen thuis en slechter eten en slapen, bleef dit bij haar helaas nog steeds van toepassing, ze deed op school echter zo haar best). In groep 3 startte ze met een leestekstje om te kijken hoe ver het kind was. Zo van: “D. lees jij de 3 woordjes van het eerste rijtje, S. lees jij van het tweede rijtje de onderste 3 woorden”. Na een paar kinderen was de beurt aan Y. Ze wist niet wat de bedoeling was en waar ze waren. “Y. LEES NU DE BOVENSTE 3 WOORDJES!!!!” (dank je voor het schreeuwen in de eerste les mevrouw) Y. las hardop: “Kern 6, woordenlijst 9, didactisch vermogen van” “LAAT MAAR Y!!!”
Slechte start zou je denken, mijn dromertje was geschrokken en besloot maar weer het zwijgen toe te doen. Thuis hadden we een totaal overspannen kind en dit zou de jaren erop niet minder worden. Andere kinderen kregen extra uitdaag werk, maar altijd, keer op keer waren deze boekjes op wanneer ze bij mijn kind aankwamen en of de duvel ermee speelde was dit bij de oudste ook al het geval.
Ik was slechts huisvrouw en mijn man bouwvakker dus 2 intelligente kinderen zijn dan onmogelijk??
Oudste verveelde zich en zij werd in groep 8 eindelijk erkent en kreeg extra uitdaging in alle vakken als enigste van haar klas (34 kinderen) ze ging naar VWO, met Cambridge (extra Engels) en is afgezakt door omstandigheden naar HAVO waar ze Cum Laude is geslaagd afgelopen jaar.
Maar bij jongste was het geen ombuiging naar het positieve, steeds meer zaken gingen tegenstaan, ze werd steeds vaker ziek.
Ze moest een diagnose krijgen zeiden ze in groep 4 op het einde dan gingen ze haar helpen, want dan zou er een rugzakje komen. Na een lange wachtlijst en een lange testperiode kwam er inderdaad wat uit, en wat! Ze had Klassiek autisme!
Die rugzak is er niet gekomen, want passend onderwijs werd steeds meer het beleid, alleen: klassiek autisme bij een meisje met normaal IQ, dat was toch wel wat te vreemd niet??
Mijn dochter zag 2 schoolgenootjes met het syndroom van Down steeds uit de klas gehaald worden. Zij kregen hulp op 1000 vlakken, mijn dochter werd beschimpt en niet alleen door klasgenootjes!! Leraren waren er ook niet vies van, dat rugzakje kwam niet, geld voor school wel, maar dat werd niet ingezet voor mijn dochter. Ze raakte in een burn-out, maar MOEST naar school!
Ze kreeg een longontsteking, maar MOEST naar school
Mijn dochter ging op den duur naar school en de derde dag liep ik mee naar de klas om wat te vragen (over eventueel achterstand in huiswerk alweer)
De juf zei: “Hoi Y! leuk dat je er weer bent!” zucht…
Ze was er de 2 dagen ervoor ook al hoor juf!
Huiswerk kreeg ik niet mee, hoe vaak ze ook ziek was, ik moest maar wat extra met haar lezen maar zodra ze op school kwam had ze gerust 4 proefwerken om het even in te halen per dag!! Onaangekondigd!
En wat was ze dan weer letterlijk ziek aan het worden maar thuishouden hoort niet, want dan melden we dat bij Veilig thuis want thuis ligt natuurlijk alle oorzaak
Weer een burn-out, groep 6 nu, ze was kapot (wij ook) Weer een melding bij Veilig … zucht…
In groep 7 zou ze zeker niet meer starten want ze moest naar het Cluster 4 onderwijs (ik had eerst geopperd om het SBO te doen, maar toen kon dat niet want ze konden het zelf wel aan als reguliere school! Later zou dat dus niet meer afdoende zijn, dus moest het kind maar tussen de kinderen met zeer extravert gedrag in de klas terwijl zij al zo onzeker en angstig was)
Ze startte dus in groep 7 op haar oude school want deze had te laat de TLV voor SO aangevraagd bij het onderwijsverband.
Mijn meisje was op, ging maandag en dinsdag 2 uur naar school en kon dan niet meer.
Bij het afscheid tussen de herfstvakantie en de kerstvakantie in, werd geen tijd voor haar genomen. Ik melde zelf dus maar dat dat toch uiterlijk op vrijdag moest gebeuren. Leraar had op het afgesproken tijdstip nog een lesje rekenen “wacht maar even achter in de klas, dan maak ik mijn les af””
Prima, maar toen had hij spontaan een afspraak met een moeder van de kleuters ons tijdstip van afscheid was zeer raar en onhandig ingepland, maar er was dan ook geen afscheid! Rondkijkend zag ik de verjaardagslinger, 25 kinderen op een vlaggetje hun verjaardag eronder, de oude klas van mijn jongste waar ze ruim zo’n 6 jaar bij zat. Maar haar vlaggetje ontbrak.
Sommige kinderen gaven mijn dochter nog een net handje, zeiden dag, de leraar was allang weg, oude leraren aten in hun lerarenkamer hun boterham of lette op het schoolplein op de spelende kinderen. Geknakt haalden Y. en ik haar laatje leeg met een schriftje, een gebroken potloodje, een gebroken gummetje (kinderen “leenden haar spullen en waren er niet zo zuinig op als haar) en haar etuitje met wat kleurpotloden erin en een gebroken schaar.
Hoe symbolisch, gebroken… dat waren wij ook!
De volgende school startte na dat weekend. Ik wil en kan gewoon niet melden wat er daar allemaal gebeurde!!! Cluster 4 was zeker niet passend onderwijs voor mijn kind, maar het moest!
Wat ben ik blij dat er geen treinen bij ons rijden, want toentertijd wilde ze maar 1 ding……
Ze is hierna op het VSO van een mytylschool gekomen (door mij, niemand die mij daarbij hielp), en ze deed VMBO-T als start, vorige school dacht aan basis, en dan leesonderwijs zou ze geen praktijkonderwijs mee halen, omdat ze laag groep 5 scoorde, dat is het niveau waar ze mee instroomde in groep 3! Al die jaren onderwijs had haar lezen in elk geval niks geen vooruitgang geboden!
Uiteindelijk is mijn dochter dan al een tijd thuis nu, de mytylschool had geen toverstaf, niet voor alle schade. Niet te doen, wat ik hen niet kwalijk neem, jammer dat ook hier het contact heel snel bleek te verwateren.
De zakken geld zijn nog in omloop, want ze is niet uitgeschreven maar de schoolboeken liggen in de kamer sommigen nog in cellofaan.
Maanden later is er 1-op-1-begeleiding gestart, weer voelen, weer kijken naar wat je wel kan en dat blijkt nog best wat want elke week hebben we een heerlijke cake of poffertjes. Lezen doet ze dus weer stiekem in een recept. Ze slaapt nog niet in haar bed (al jaren niet), maar op de bank, maar nu wel al meer als 5 uur achter elkaar. Ze praat niet meer over de dood, maar ze praat wel weer!!
De dreigingen van Veilig thuis waren er een jaar geleden nog
Mijn dochter blijft ondanks alles nog net zo autistisch hoor, hulp of geen hulp. Maar wat hulp was dankbaar in ontvangst genomen geweest, omdat ze hierdoor meer zichzelf had mogen zijn. Nu zoekt ze dat alsnog, na een hele lange bochtige en vooral ook dure weg!
Wie is hier BEPERKT!!!????