Mijn zoon kreeg al vanaf 4 jaar veel stress op school. Daarvoor had hij op het KDV op plusgroepjes gezeten en dat ging heel goed.
In groep 3 ging het helemaal mis. Hij viel op doordat hij “anders” was, had een startende leerkracht die totaal geen raad wist met hem. Als ze ziek was en mijn zoon een klas hoger werd gezet omdat de klassen verdeeld werden, ging het wel goed met hem. Toch pakte de school dit signaal niet op: hij kwam hij thuis te zitten nadat zijn eigen juf dagelijks belde om 9.30 uur dat het niet ging op school en dat ik hem maar weer moest komen ophalen.
Er werd niet geluisterd naar mijn vermoeden van hoogbegaafdheid. In de hogere klas was geen plek. Er zou geen geld zijn bij school of het Samenwerkingsverband om de IQ test te bekostigen. Ik probeerde hem op een andere school bij ons in de buurt te krijgen maar na een paar dagen proefdraaien bleek dat er geen plek meer was. Hij zat 9 maanden thuis voor hij door het SWV naar de volgende school werd gestuurd. Dit was geen Passend voltijds HBonderwijs, want hoewel dit op een openbare school werd geboden moesten de ouders er flink voor betalen en dat geld had ik niet. Ook moest er een IQtest overlegd worden met resultaat boven de 130, en dit zelf bekostigen lukte mij toen ook niet.
Op school # 2 ging het een tijdje goed, maar toen er een wisseling plaatsvond bij de directie en leerkrachten kreeg hij weer een startende leerkracht (zij-instromer) die zich geen raad met hem wist. Alles werd extra ingewikkeld omdat wij te maken hadden gekregen met de Raad voor de Kinderbescherming door een scheiding en juridische procedure rond omgang en gezag.
Dat werd er aan de haren bijgesleept. De school was “handelingsverlegen” en wilde van mijn zoon af en zette mij zwaar onder druk (met behulp van de RvdK) om een proefplaatsing op het SBO ( school #3) te accepteren, onder het mom dat daar uitgezocht zou worden wat hij nodig had qua onderwijs. Er was ook een onderwijsconsulent betrokken die mij ook onder druk zette. Eenmaal op het SBO werd er maandenlang helemaal niets onderzocht. De proefplaatsing was ineens definitief gemaakt en het ging ook helemaal niet goed daar: mijn zoon kreeg daar al helemaal geen passend onderwijs en de stress liep heel hoog op.
Vijf maanden later (in groep 5) kreeg ik te horen dat ik hem maar beter thuis kon houden, want school verklaarde zichzelf “handelingsverlegen” en er was ook geen andere (passende) school waar hij terecht kon.
De procedure bij de Geschillencommissie Passend Onderwijs (GPO) duurde enkele maanden, en daar kwam uit dat de school mijn zoon niet weg had mogen sturen: ze moesten hem per direct weer accepteren. Echter was dat advies niet dwingend: school had geen klas meer voor hem, de directeur was langdurig ziek en school zei niet te kunnen voldoen aan het dictum van de GPO. Mijn zoon zat weer 5 maanden thuis. Het SWV dwong mijn zoon (weer onder bedreigingen met de RvdK en de Leerplichtambtenaar) naar het gebouw van een ander SBO-school (school #4).
Hij werd daar aanvankelijk in een nieuw experimenteel groepje geplaatst, voor 3 dagen in de week. Dat ging goed. Maar later liep deze groep vol en werd hij de overige 2 dagen in de gewone SBO-klas geplaatst van die school (school #5).
Daar ging het weer helemaal mis. Mijn zoon werd letterlijk ziek van de stress en bleef ziek thuis. School begreep niet dat hij echt ziek was, en weer werd de RvdK ingeschakeld. Er kwam een vreselijke chaos doordat er veel verkeerde zorgtrajecten werden ingezet. Ondertussen moest mijn zoon in het ziekenhuis opgenomen worden en behandeld worden voor een somatische ziekte die veroorzaakt werd door alle stress. Zelfs toen bleven school en jeugdzorg volhouden dat het verzuim ongeoorloofd was en werd er geëscaleerd. Hij werd beschuldigd van “gedragsproblemen” (Bij stabiele leerkrachten en klassen was hij altijd een heel rustige, zeer intelligente en ijverige leerling), Mij werd verweten dat ik over “onvoldoende opvoedvaardigheden” zou beschikken (ik heb een PABO diploma en heb jaren professioneel met kinderen gewerkt). Er kwam wederom veel drang en dwang: mijn zoon werd weer in een klas geplaatst met een startende leerkracht die hem niet begreep. De gezinsvoogd dwong hem naar school onder bedreiging van een uithuisplaatsing wanneer hij zou verzuimen. Uiteindelijk gebeurde het toch dat mijn zoon het echt niet meer aan kon. Hij werd weer ziek en zat een maand thuis.
Na een paar weken draaide hij proef op een privéschool (school # 6, op kosten van familie). Dat ging goed maar de gezinsvoogd had andere plannen en verhinderde dat hij hier kon blijven. Hij zat vervolgens nog 4 maanden thuis. Ze dwong hem in die tijd naar totaal verkeerde zorgtrajecten onder bedreiging van uithuisplaatsing.
Er kwamen weer heel veel rechtszaken. Een geluk bij een ongeluk: ik won 1000€ in de loterij. Daarmee kon ik eindelijk op eigen kosten mijn zoon zelf laten onderzoeken bij een gespecialiseerd psycholoog ( achter de rug om van de gezinsvoogd, want zij frustreerde elk passend school- en hulptraject). Er kwam inderdaad een zeer hoog IQ uit en heldere aanbevelingen om mijn zoon van passend onderwijs te voorzien.
Het SBO was duidelijk niet passend, zo ook de SO-school waar de laatste SBO-school mijn zoon heen wilde dwingen. Hij ging op aanraden van onze derde onderwijszorgconsulent naar een experimenteel groepje op de voltijds HB-school (school #7), voor 3 ochtenden in de week. (dezelfde school waar hij eerst niet op mocht in groep 3). Dat ging aanvankelijk naar wens. Maar er moest een plan komen. Dat mislukte: de school wilde niet meewerken. Na de zomervakantie werd het groepje opgeheven. De intern begeleider werd weggestuurd en de directeur nam ontslag. Mijn zoon was toen net 12. Hij kon niet terecht in een andere voltijds HBklas, noch in een gewone klas op de openbare school. Hij zit sinds die tijd onafgebroken thuis. Het lukte een tijdje om maatwerk gefinancierd te krijgen, maar dat mislukte zodra weer de Raad voor de Kinderbescherming zich ermee ging bemoeien. Ik moest zelf weer opnieuw het maatwerk organiseren, want de IB-er en schooldirecteur waren weg, Een nieuwe directeur schreef mijn zoon achter mijn rug om uit, de onderwijsinspectie ondernam niets, 3 onderwijsconsulenten hadden inmiddels gefaald en er was een kluwen ontstaan door alle verkeerde trajecten en overdosis drang en dwang. Dit laatste heeft zoveel stress veroorzaakt dat mijn zoon er zeer ernstig ziek van is geworden. Zo erg dat hij net 4 maanden in het ziekenhuis moest doorbrengen en een zware operatie moest ondergaan, waarbij hij voor altijd moet leven met aanpassingen. Hij is nu 14. Hij was zeer gezond, heel sociaal en levenslustig op zijn 4de, begon toen zeer enthousiast aan school, waar hij op dag 1 al liet zien tot welke hoogstandjes hij in staat was. Tien jaar later is hij zijn illusie en vertrouwen in scholen en hulpverleners verloren. Hij moet zich aanpassen aan zijn gebrekkige gezondheidstoestand en zijn we weer opnieuw aan het kijken of en hoe hij nog ooit een diploma kan behalen. Hij zelf heeft er wel vertrouwen in dat het goed komt omdat hij zeer intelligent is en zichzelf veel heeft geleerd via internet. Hij voelt zich afgedankt en niet geliefd, terwijl hij juist enorm aardig, creatief, inventief en behulpzaam wordt gevonden door mensen die de moeite nemen om hem echt te kennen en te zien. Gelukkig hebben we nu wel een SWV dat wil meedenken hoe hem te ondersteunen maar het blijft jongleren met instanties, regels, budgetten, machtsspelletjes. Nu komt rechtszaak nr. 23 omdat er weer een OTS is aangevraagd. Hoe vaak worden wij nog op die manier beschimpt voordat duidelijk wordt dat mijn kind zo vernield wordt???? Wij voelen ons nooit meer veilig in ons eigen huis en land na alle drang en dwang. De dossiers van de OTS waar heel veel onuitwisbare onwaarheden in staan blijven bewaard tot mijn zoon 48 jaar is. Uitzicht op een vrij leven waarbij hij zelf keuzes kan maken en zicht op zijn potentieel ten volle benutten gaat heel moeilijk worden: de heksenjacht zal nog minimaal 24 jaar doorgaan. Door het niet passend onderwijs en bijkomende zaken (zoals ontelbare MDO’s met telkens 10-15 wisselende professionals die mijn kind nooit hadden gezien, zo ook bij de vele rechtszaken over hem) heb ik mijn eigen bedrijf destijds moeten opgeven en 10 jaar niet kunnen werken: We leven al jaren op de armoedegrens. Mijn zoon heeft dus helaas ook geen voorbeeld gehad van dichtbij hoe een volwassene na succesvol studeren ook een succesvol leven kan opbouwen, zodat hij daardoor gemotiveerd kan raken. Ik vind het heel jammer dat het in veel regio’s zo moeilijk blijkt te zijn om hoogbegaafde kinderen van passend onderwijs te voorzien: dat veel scholen die zich hier op toeleggen staan onder druk en velen moeten sluiten wegens geldgebrek. Het is onbegrijpelijk dat uit financiële of organisatorische overwegingen jonge kinderen die (ver) voor lopen op het gemiddelde worden gedwongen zich “normaal” te gedragen. Ze worden dan geacht zich aan te passen aan het stramien wat onderwijs en jeugdzorg als “leeftijdsadequaat” beschouwt. Geen mens houdt het jarenlang vol afgekraakt en weggestuurd te worden als zij of hij zichzelf is. Niemand heeft er iets aan dat er kinderen (het een hoog potentieel of niet) in de marge belanden en doordat school niet de juiste aanpak kan bieden ze naar de incompetente jeugdzorg/ jeugdbescherming worden verbannen, waar de wachtlijsten inmiddels ontploffen en het geld uit andere potjes moet worden geschraapt. Er zijn alleen maar verliezers als de onderwijswereld zichzelf (uit nood geboren) “handelingsverlegen” verklaart met 20.000 kinderen die in het rijke en geciviliseerde Nederland wonen.