Mijn dochter, 6 jaar is geen thuiszitter maar balanceert op het randje.
Naar aanleiding van een VT-melding omdat onze dochter een ontwikkelingsachterstand zou hebben, is onze dochter op vier-jarige leeftijd m.b.v. de WISC getest op een bovengemiddeld IQ maar wel met een trage verwerkingssnelheid.
In groep 2 wilde ze zelf leren lezen en schrijven maar het antwoord van de school was dat ze eerst maar eens groep 2 goed moest doen.
Ze mist de uitdaging in de werkjes, kan zelf wel goed aangeven wat ze wil maar omdat ze zo vaak te horen kreeg dat ze dat niet mocht durft ze het nu niet meer vragen. Omdat het lezen pas “mocht” in groep 3 wilde ze thuis ook niet meer lezen, want: het mag pas in groep 3…
Inmiddels zit ze op een nieuwe school, hier wordt ze wel gezien en krijgt ze naast uitdaging af en toe 1 op 1 begeleiding. Ze zit in klas 3 maar ze vindt het nog steeds heel lastig om onbevangen te laten zien wat ze kan en denkt bij alles: ”Mag ik dat al te weten, moet ik dit al kunnen?”
Ze kopieert soms letterlijk het werk van klasgenootjes om maar een compliment te krijgen. De inzet van een begaafdheidscoach zou fijn zijn, maar die krijgen we niet, want deze is volgens het gebiedsteam en de voogd niet echt nodig. De gezinsvoogd houdt alles wat met begaafdheid te maken heeft tegen.
Update dd 3 februari 2021
Vandaag uitspraak hoger beroep betreffende de ondertoezichtstelling (OTS) gekregen:
OTS is gegrond om de volgende reden:
“Ouders vragen om extra werk voor L, omdat ze extra uitdaging nodig zou hebben.
Wij maken ons zorgen dat de veronderstelde (hoog)begaafdheid mogelijk druk legt op de kinderen en we maken ons daardoor zorgen over het zelfbeeld en de ontwikkeling van de kinderen. Het is daarom nodig dat er zicht komt op het inzicht en de opvoedingsvaardigheden van de ouders.”
