I. was enthousiast, blij, intens, slim, een leuk, sociaal, wijs kind. Na de start van haar schoolcarrière hebben wij, ouders, haar in 6 jaar zien veranderen naar een meisje met enorme faalangst en psychische klachten.
Niet passende hulpverlening volgde op niet-passend onderwijs, met als gevolg op 10 jarige leeftijd een thuiszitter met een ernstige burn-out en schooltrauma.
Na onderzoek door een deskundig psycholoog bleek ze niet gezien hoogbegaafd, ernstig onderpresterend en gedemotiveerd. Ze wil heel graag naar school, en ze maakt steeds een doorstart. Elke keer als het lukt, op het moment dat wij verbetering en groei zien, wordt vanuit óf goede bedoelingen óf procedures óf algemene ervaringen, één van de partijen ongeduldig.
En kiest vanuit eigen positie stelling, waardoor de precaire en nog kwetsbare opbouw van het herstel van onze dochter in een schoolsetting steeds weer onderuit wordt gehaald.
Ze herpakt zich keer op keer en maakt een doorstart, maar herpakken kost haar veel energie.
Het gaat ten koste van haar ontwikkeling.
Zij zou gebaat zijn bij minder druk vanuit school/leerplicht en (tijdelijk) thuisonderwijs.
School geeft stress, maar ondertussen is ze autodidact en daarnaast sociaal-emotioneel bijna volwassen, 14 jaar oud.
