Onze zoon V (14 jaar) is een hele gevoelige, intelligente, serieuze en leergierige jongen. Als peuter en kleuter opvallend inventief, echt een ontdekker. Hij vindt hele andere dingen interessant dan leeftijdgenoten, heeft op 4 jarige leeftijd al een eigen klokkenmuseum. We sturen hem naar regulier onderwijs in de buurt, zoals veel ouders doen. We zien echter onze zoon steeds angstiger worden om naar school te gaan. ’s Avonds begint de strijd al. Hij wordt heel bang om fouten te maken, raakt snel overprikkeld, we zien de stress toenemen. Zijn manier van coping wordt zelfbeschadiging. Op momenten dat de spanning te veel wordt krabt hij zichzelf. Ik wordt door de school gevraagd om in de lerarenkamer te komen zitten zodat ik bij zo’n paniekaanval nog sneller aanwezig kan zijn. Daar gaat mijn eigen bedrijf. Ik ben vanaf dat moment fulltime met mijn zoon bezig. School stuurt aan op een onderzoek door GGZ, al snel volgt de (mis)diagnose autisme. School zegt handelingsverlegen te zijn en verwijst samen met het SWV naar het Speciaal Onderwijs Cluster 4. Er is niets geprobeerd om het nog passend te maken, bijv. minder uren naar school, extra begeleiding, in een kleinere groep oid.
We waren eerst heel blij met het Speciaal Onderwijs. Zij durfden het aan. Echter blijkt het een hele onveilige plek. Ook wordt hij eerst in groep 8 gezet om vervolgens teruggeplaatst te worden naar groep 7. Dat maakt hem heel onzeker. Hij werd oververmoeid van alle prikkels om hem heen. Hij zat tussen veel externaliserende kinderen die de hele dag in de klas woede-uitbarstingen kregen. Leraren slepen hem aan het begin van een schooldag de trap op naar zijn lokaal. Als hij start is een opbouw van uren is niet mogelijk, hij moet fulltime naar school en wel zo spoedig mogelijk. Hij voelt zich inmiddels het allerdomste kind van de hele wereld. Na 10 weken is V op… hij wil zo niet langer. Hij wil alleen nog maar dood en probeert van een hoge balustrade naar beneden te springen…. een juf en ik zijn er net op tijd bij om erger te voorkomen. Sindsdien zit hij thuis.
Vanzelfsprekend zijn we sinds dat moment op zoek naar hoe we V kunnen helpen. We denken dat V wel tot leren komt in de kleinere setting, maar het SWV PO wil dat niet realiseren. Het is voor een te kleine groep kinderen dus niet haalbaar vinden ze. V is nu wel leerbaar, maar niet schoolbaar. Andere SO scholen hebben dezelfde problematiek, voor V zijn de klassen te groot en is er kan niet meer begeleiding worden gegeven. Weer andere scholen wijzen hem af. Het SWV wil helaas niet helpen met passend onderwijs. Zij vinden dat zorg voorliggend is. Wij zien een intelligente jongen die dolgraag wil, maar die niet meer mag leren.
Inmiddels komt V erg bij van alle burn-out verschijnselen en is zijn gedrag ook heel anders. Hij begint weer te leven ipv overleven. We zien overduidelijk dat V ziek wordt van de schoolsituatie. Hij komt thuis tot rust, we doen overdag schoolwerk met meegegeven boeken van school. En hij ontdekt z’n talent: programmeren en ontwerpen. Bovendien zien we hem grote stappen in z’n persoonlijke ontwikkeling maken, de paniek wordt veel minder en hij leert er beter mee om gaan en over te praten. Ook beschadigd hij zichzelf niet meer. We denken dat hoogbegaafdheid ook een rol speelt laten hem onderzoeken door een gespecialiseerde psycholoog. Daar komt inderdaad uit dat V uitzonderlijk hoogbegaafd (IQ 145+) is. Dit onderzoek (ruim 600 euro) bekostigen we zelf. De psycholoog betwijfelt autisme en denkt eerder aan PTSS en schooltrauma. Ze adviseert rust en talentontwikkeling. We vinden een talentwerkplek voor jongeren die zijn uitgevallen. Een plek waar V kan bouwen aan z’n eigenwaarde en zelfstandigheid. Programmeren is zijn passie en hij ontdekt dat hij hier heel goed in is en dat hij misschien toch nog wel wat waard is. Er is hier wel individuele begeleiding en er is per direct een plek beschikbaar. Via een PGB komt hier financiering voor.
V knapt nog meer op en hij komt op de leeftijd dat er Voortgezet Onderwijs moet worden geregeld. Geen enkele school wil hem aannemen. Maatwerk is heel lastig. SWV voor het Voortgezet Onderwijs komt bij ons aan tafel zitten en die regelen gelukkig een school van inschrijving zodat bij ons de dreiging van de LPA minder wordt. Die heeft overigens alle begrip voor de situatie en is onder de indruk wat we allemaal voor onze zoon regelen. Nog steeds ben ik als moeder fulltime met mijn zoon bezig; mentaal ondersteunen en hem helpen met het plannen van zijn leerwerk. Hij wil namelijk het liefst een diploma halen… normaal zijn. Gelukkig worden er 4 vakken VWO via IVIO geregeld, maar dat blijkt veel te eenvoudig. Alleen niemand wil er maatwerk van maken. Alle tussenliggende toetsen moeten gemaakt worden. Onze zoon haakt af… raakt gedemotiveerd…. raakt zijn toekomstperspectief kwijt. Het thuiszitten van onze zoon drukt zwaar op ons gezin. Niet alleen wij als ouders, maar ook onze dochter lijdt hier erg onder.
V is erg geïnteresseerd in wiskunde en natuurkunde en leert zichzelf (in zijn eigen tempo dus filmpjes op dubbele snelheid en eigen volgorde) via diverse online platforms wiskunde aan. Hij is dan 12 en zit 1,5 jaar thuis. We mogen van het SWV een wiskunde docent inhuren om zijn niveau in te schatten. Het blijkt dat de docente hem niets meer kan leren. Hij is klaar voor VWO examen Wiskunde B. Hij voelt zich eindelijk gehoord en begint aan een online cursus van de TU Delft – Pre-University Calculus dat hij met gemak afsluit met een certificaat. Hij is dan 12 jaar. Het SWV geeft eerlijk toe: we kunnen hooggevoelige-, hoogbegaafde kinderen lastig bedienen. Ze staan gelukkig open voor maatwerk, echter moeten wij dat als ouders wel allemaal zelf uitzoeken en aandragen. Op zich is dat fijn, je kent je kind het beste en weet wat past. Maar je mist heel erg expertise, hulp en adviezen.
Inmiddels zit onze zoon bijna 3,5 jaar thuis. Al 4 jaar werk ik als moeder niet meer, mijn eigen bedrijf heb ik moeten opgeven. Maar gelukkig zie ik mijn zoon thuis opbloeien en zich zelfstandig voorbereiden op zijn eerste 2 VWO examens dit voorjaar. Wij hebben gelukkig veel begrip gehad van de LPA en het SWV voor het voortgezet Onderwijs probeert te repareren waar het allemaal in het begin mis ging. Ik ben blij dat wij niet te maken hebben gehad met VT meldingen of OTS, maar ik heb veel ouders gehoord die daar wel mee te maken hebben gehad. Ik kan vertellen dat het ons als ouders altijd angstig heeft gemaakt. Voor je het weet zit je in de ellende terwijl je je juist zo inzet voor de toekomst van je zoon. Je loopt steeds tegen afwijzingen af… je hebt geen leerrecht maar alleen maar leerplicht. Ik merk aan mezelf dat ik op ben… moe van het constant uitzoeken, strijden voor plekken, bedenken van nieuwe oplossingen. Gelukkig heb ik veel gehad aan de adviezen van ouders van andere thuiszitters. Maar je voelt je door de overheid in de steek gelaten. Ik ben trots op mijn zoon die het op eigen kracht gaat halen. Hij wil graag naar de TU Delft volgend jaar. Ik doe er alles aan om zijn droom te laten uitkomen al vrees ik nu al dat het maatwerk in het hoger onderwijs waarschijnlijk net zo lastig te realiseren is.