Het verhaal van C

School en zoon C.

Die beide zijn steeds slechter samengegaan.
Daar is niet maar 1 oorzaak voor, maar meerdere.
Het zit niet enkel in niet-passend onderwijs, deels zijn er ook oorzaken die intern in onze zoon zitten. Net als veel ouders die hiermee te maken krijgen of nog steeds hebben zoeken we geen schuldige maar hulp en/of een oplossing.
Als kleuter is hij voortvarend begonnen, met plezier.
Graag willen, goed presteren en ruim in de hoogste scores.
Dit bleef zo tot en met groep 4. Daar beginnen de haarscheurtjes en de weerstand te groeien. Je trekt aan de bel, begint gesprekken met de leerkracht, later ook met de Ib’er. Een zoektocht naar hulp.
Een jaar later is de weerstand enorm, gesprekken op school brengen geen vooruitgang. Er komt een intake bij een psycholoog want daar kun je als ouder zelf mee starten voor je kind. Als school het niet lukt hoop je dat externe begeleiding zoon, ouders en school helpt. Het vertrouwen dat er vanuit school een oplossing komt zakt. Kind wordt getest, wordt onderzocht, blijkt bovengemiddeld IQ te hebben, maar ook een depressie.
Aangezien er thuis geen traumatische ervaringen of gebeurtenissen zijn geweest begint een zoektocht waar de depressie dan door veroorzaakt is. Er wordt geen antwoord gevonden, maar er moet wel gewerkt worden om de depressie tegen te gaan en te keren. De invloed van een depressie bij een kind kan levenslang doorlopen omdat een kind en de jonge hersenen nog volop in ontwikkeling zijn. Ruim een jaar later is de depressie gekeerd. Binnen school is er geen oplossing gevonden en de weerstand blijft. Meer hulp gevraagd, SWV en onderwijscoach betrokken. Meer gesprekken, meer mensen aan tafel. In de zoektocht wordt net voor aanvang groep 7 dyslexie vastgesteld. Een klein antwoord in een grote zoektocht.
En het gevoel dat we voor dat ene antwoord een belachelijk gevecht hebben moeten leveren, waar ons kind de dupe van is. Voor de dyslexie komt hulp, iets minder weerstand bij kind.
Je mag als ouders, zo lijkt het, geen mening hebben over onderwijskundige zaken.
Je mag dus ook niet jezelf afvragen of er door de niet ontdekte dyslexie achterstanden zijn ontstaan die bijdragen aan de (ontstane) weerstand.
Je mag ook geen vragen stellen m.b.t. de inzet binnen school, hoe deze achterstanden ingelopen kunnen worden.
Je mag als ouders, terwijl je ziet dat de depressie weer terugkeert niet vragen of er een mogelijkheid is om kind minder te belasten door minder schoolgang.
Je moet wachten op een totale uitval?
Die de betreffende basisschool voor zich uit heeft geschoven met allerlei kunst en vliegwerk, tot de overgang naar het voortgezet onderwijs.
Geen school wil hem inschrijven, want hij is ‘complex’.
Onze zoon is niet ‘complex’, onze zoon heeft meetbaar achterstanden, heeft zijn vertrouwen in school en leerkrachten verloren, heeft weerstand opgebouwd m.b.t. het zoveelste gesprek en vragen die hem gesteld worden. Want zoals hij het zelf uitdrukt; hij is hulp-moe, weet dat uit de vele gesprekken geen oplossingen volgen, dat met zijn mening en gevoelens niets gedaan wordt. Als ouders zijnde hebben we inmiddels ook weinig tot geen vertrouwen meer in onderwijs. Meer mensen betrekken levert niet meer mogelijke oplossingen op, slechts meer meningen.
Vaak ook nog van mensen die onze zoon nog nooit gezien hebben. Die zelfs deelnemen aan belangrijke gesprekken en daar met droge ogen aangeven zijn dossier niet te hebben gelezen. Die tijdens gesprekken alsmaar richting ouders, kind en opvoeding wijzen. Want het kan niet aan school liggen, de meerderheid van de kinderen gaat toch met plezier naar school? Voor hen is hij geen persoon, voor hen is hij een ‘casus’, en zij kunnen na het gesprek zijn casus naast zich neerleggen en dan hoeven zij er niet meer aan te denken.
Oplossingen zijn niet te vinden want ze gaan binnen een bestaand systeem, al bestaande opties langs. Proberen ‘iets’ binnen de gegeven en vaststaande opties, zonder te hoeven kijken naar het dossier en naar het kind.
Er is geen mogelijkheid om buiten de kaders te kijken die zijn voorgeschreven.
Dus waarom zou je je verdiepen in het dossier en het kind?
En zo is zoon onderdeel geworden van de thuiszitters statistieken, gereduceerd tot een cijfertje. En eenmaal thuiszitter wordt zijn ‘casus’ niet eenvoudiger maar steeds complexer. 1 voordeel zit eraan thuiszitten; rust, geen druk voor onze zoon, deze druk komt 100% bij ouders te liggen vanwege de leerplichtwet. Maar als ouders leggen we ons er niet bij neer, zolang wij de energie kunnen opbrengen vechten we voor een passende (onderwijs) plek voor onze zoon.
En blijven we verbijsterd dat er voor geen enkel kind in Nederland leerrecht bestaat en ouders, met of zonder hulp daarvoor moeten vechten!