Onze zoon begon met grote ontwikkelingsvoorsprong op de basisschool.
Al snel was duidelijk dat hij meer uitdaging nodig had, hij bleek hoogbegaafd (IQtest) en mocht naar groep 3, uitgebreid advies en tips aan school stonden in het verslag. De overgang naar groep 3 ging volledig mis: zonder begeleiding, leerkracht die niet wist wat en hoe ze met hem moest, fysiek en emotioneel pestgedrag door medeleerlingen (bijv dagelijks in de kapstokken gesmeten worden) en op zoon afgereageerde onmacht van de leerkracht (tot vastpakken, knijpen en op de wang slaan aan toe). Zoon liep vast, zeer ongelukkig, terugval in zindelijkheid, liet niets meer zien op school.
Eind groep 4 weer onderzoek, zelfde conclusies en tips aan school, waar ze niets meer mee gingen doen, ze waren handelingsverlegen dus we mochten een andere school zoeken. Groep 5,6,7 op de tweede school zat zoon in een veilige groep, maar hij kon niet meer in de schoolsituatie uit z’n overlevingsstand komen.
Twee weken proeftijd op voltijd begaafdenonderwijs, op initiatief van school, mislukte doordat zoon natuurlijk niet plots in 2 weken van z’n trauma af was.
Dit was een nieuwe afwijzing bovenop de eerdere ervaringen van afwijzing en er niet bij horen. Speltherapie bood verlichting maar alle tips (door hulpverlening en ouders) werden door school of genegeerd of te kort geprobeerd of lukten niet.
Eind groep 7 opnieuw de boodschap dat school handelingsverlegen was.
Aanbod om naar cluster 4 te gaan sloegen we af, een hoogbegaafde met schooltrauma, heeft daar nog extra kans op nieuwe trauma’s.
Een andere reguliere school wilde het met hem proberen, maar op de wenmiddag klapte hij helemaal dicht, waarop de mededeling volgde dat zoon weliswaar ingeschreven was, maar niet geplaatst kon worden. Zoon zat thuis met ingang van groep 8. Samen met Onderwijsconsulent en hulpverlening en gemeente een plan gemaakt (therapie, werken met opa, 1 op 1 leerkracht, dagje zorgboerderij) en gezocht naar nieuwe onderwijsplek. EMDR om zijn nare ervaringen te verwerken wilde hij (nog) niet. We hadden inmiddels een kindercoach, beelddenkcoach, speltherapeut, EMDR-therapeuten, meerdere psychologen en orthopedagogen ‘versleten’ en zoon had driemaal psychologisch onderzoek gehad (zelfde conclusies: hoogbegaafd, hoogsensitief, zeer creatief, inmiddels zwaar beschadigd en vermoeden van trauma in laatste onderzoek). Na een half jaar tot rust komen, startte hij op een opvangplek voor uitvallers. We merkten direct dat hij klikte met de leerkracht en stapje voor stapje durfde hij zo nu en dan in de reguliere klas te zijn binnen de school waar de opvang gevestigd was. Helaas vertrokken de leerkracht en zoons vriendje van de groep en viel hij terug. Andere leerkracht en schoolbegeleider vonden zoon autistisch en gingen hem zo behandelen. In no time kwam er niets meer uit hem. Er werd een orthopedagoog ingezet die ons ontzettend naar heeft behandeld, onder druk gezet, vals beschuldigd, voor leugenaars en manipulators uitmaakte, leerplicht betrok en met leugens achter zich schaarde, dwong om zoon aan te melden bij derdelijns autismecentrum voor dagbehandeling en VSO, en uiteindelijk melding Veilig Thuis deed, omdat wij ons eigen plan trokken ondanks haar dwang. Leerplicht deed hier volledig in mee alsook schooldirectie.
De leerkracht mocht van directie geen contact hebben met de kinderpsychiater bij wie zoon opnieuw werd onderzocht. Verslaglegging van de betrokken psycholoog waar zoon inmiddels wel EMDR therapie volgde werd volledig genegeerd en afgeserveerd. Wij overleefden deze aanval op ons gezin doordat de hulpverlening en de betrokken jeugdconsulent van de gemeente volledig achter ons stonden.
Na inschrijving op VO school waren we van de dreiging af, maar dit had zoveel impact dat moeder na driekwart jaar nog steeds thuis is met burn-out en wij als gezin opnieuw veel moeten investeren in therapie. Het is niet meer uit te tellen hoeveel geld en energie er in de afgelopen 8 jaar in alle schade is gestoken puur omdat scholen hoogbegaafde kinderen niet kunnen bieden wat ze nodig hebben. Was dit wél goed verlopen, dan had onze zoon zich heel anders ontwikkeld alsmede ons gezin, onze andere kinderen, en onze eigen financiële en mentale toestand waren compleet anders geweest. Zoon ging vanaf september 4 maanden naar een onderwijszorgplek, gefinancierd door de VO school van inschrijving, en gaat vanaf januari 2 ochtenden naar de VO school, 2 ochtenden naar individuele huiswerkbegeleiding, en 1 ochtend en 1 middag naar therapie. Hij gaat overal zelf naartoe met OV en fiets. Hij haalt negens, zit veel beter in zijn vel, durft weer dingen. Dankzij de traumaverwerking, de docenten die hem weer lieten en laten ervaren dat hij het wél kan, en de huidige therapie (bij een praktijk gespecialiseerd in hoogbegaafden). We hebben nog een weg te gaan, ook met onze andere kinderen met kenmerken van hoogbegaafdheid die zich ook niet zo ontwikkelen als zou kúnnen wanneer ze onderwijs zouden volgen dat beter zou passen, en die ook de (gevolgen van de) nare ervaringen rond hun broer volop hebben meegekregen in het gezin. We hebben altijd alle hulp zelf moeten regelen en we troffen zelden een school of leerkracht die wél de adviezen van de professionals overnamen. We hebben zelf jarenlang de plusklassen gefinancierd. We zijn jarenlang naar allerlei hulpverleners en derden gereden. Talloze gesprekken, MDO’s, overleggen, wat ontzettend veel tijd heeft opgeslokt. Dit had allemaal voorkomen kunnen worden. Wat ook ontzettend heeft gefrustreerd, waren de kosten voor basisbehoeften zoals HB onderwijs en plusklassen en therapieën die toevallig niet vergoed werden, en het eeuwige heen en weer schuiven van de verantwoordelijkheid voor kosten tussen scholen en gemeente, want oh, dit is onderwijs, dat mag niet met zorggeld bekostigd etc. Uiteindelijk betaalt de gemeente (met ouders) alle schade en blijft bij de samenwerkingsverbanden het geld voor passend onderwijs op de plank liggen – waardoor kinderen met zware psychische schade uitvallen en gezinnen worden gesloopt! Nog een frustratiepunt: gespecialiseerde hulp voor hoogbegaafden wordt doorgaans niet vergoed (want er is al vergoede GGZ waar je uit kan kiezen – maar het kind heeft helemaal geen ggz nodig!) en de gespecialiseerde hulp voor hoogbegaafden wordt doorgaans ook niet aangetrokken door scholen (want, dan moet de school het onderwijs aanpassen, is veel te lastig!) dus ouders moeten het zelf betalen en komen in een positie ‘tegenover’ school te staan want ze wijzen school op hun verplichting om passend onderwijs te bieden – ook aan de hoogbegaafde leerling. Scholen erkennen meestal niet dat ze daar zelf de expertise niet voldoende voor in huis hebben en dat het dus een heel goed plan is om met hun geld voor passend onderwijs de juiste experts in te vliegen! Vaak moet je het doen met een schoolpsycholoog die totaal geen kaas heeft gegeten van hoogbegaafdheid, waardoor er niet-passende adviezen worden gegeven aan school, doordat de psych je kind niet heeft gezien en begrepen. Ouders moeten ten allen tijde kunnen blijven kiezen welke hulpverlener past bij hun kind, en ook de school zou moeten meegaan in de keuze van ouders en de hulp financieren als het gaat om onderwijsproblemen. Tot slot een stelling: hoogbegaafde kinderen hebben hoogbegaafde docenten en hulpverleners nodig om hen te kunnen begrijpen en begeleiden, of op z’n minst mensen die sensitief en verstandig genoeg zijn om veilig met een kind om te gaan en waar nodig door te verwijzen naar (of hulp in te roepen van) iemand die wél de benodigde expertise heeft.
