G heeft al van jongs af aan problemen op school, moeite met schakelen, moeite met dat hij niet snapt dat mensen niet doen wat ze zeggen en niet zeggen wat hij ziet. Halverwege groep 5 een niet matchende leerkracht die beloften niet na komt.
G verstopt zich wil niet naar school loopt weg en loopt vast, zit met zijn 7 jaar al apart bij de directeur. Keuze nieuwe school die misschien wel in zijn behoeftes kan voorzien. De start is goed helaas gaat het daarna snel bergafwaarts, einde van het verhaal in groep 7 sluit een directrice (naar eigen zeggen psycholoog en hij moet door de angst heen) hem tijdens een paniekaanval op in een kamertje.
Resultaat G ligt op 10 jarige leeftijd in foetus houding op de bank en wil niet meer leven. Het jaar dat volgt is er een van VT melding – discussies met leerplicht, falende hulpverlening en een jongen van 10 jaar die er klaar mee is, van hem hoeft het allemaal niet meer. Ik, moeder en jeugdhulpverlener in de jeugd-GGZ, roep stop en zet alles en iedereen buiten de deur – zorg zelf voor iemand die het wel snapt en die samen met mij en heel veel geduld G weer mee naar buiten – naar haar onderwijs/zijns plek – in het leven krijgt. Toch nog proberen particulier onderwijs – ook daar wordt hij niet gezien voor de hoogbegaafde gevoelige jongen die hij is. Weer terug bij af. Toch weer proberen VO hij gaat drie dagen en dan vliegt het hem aan. Weer terug bij af. De door mijzelf betrokken hulpverlener blijft naast hem staan maar ook daar veranderen dingen – we proberen een eigen plek te creëren voor meer kinderen als de mijne. Inmiddels leven we al jaren in een moeilijke financiële situatie – ik blijf staan met behulp van mijn eigen netwerk en trouwe vrienden, die wel aansluiting hebben met G. We vragen voor G vrijstelling aan, hij wil van de druk af dat hij naar school moet, we krijgen vrijstelling, G bloeit op en ontwikkeld zich met ondersteuning van mij autodidactisch tot een niveau van een jongvolwassenen met kennis van de wereld en zijn omgeving. De vrijstelling wordt voor het volgend schooljaar afgewezen op basis van let op; er is geen zicht op de ontwikkeling van het kind, er is geen externe hulpverlening betrokken, hij is leerbaar.
Kortom we kunnen niet controleren hoe het met je kind gaat dus heffen we de vrijstelling op. Zowel mijn kind als ik voelen ons niet gehoord, niet gezien en niet erkend in dat wat zijn onderwijsbehoeftes zijn. Ik kan nog zoveel meer vertellen en dan werk ik zelf in de jeugdhulpverlening maar ook naar mij wordt niet geluisterd, er wordt vreemd genoeg wel naar mij geluisterd als ik voor andere kinderen en ouders betrokken ben als hulpverlener – dit vind ik bijzonder U?
