Het verhaal van S
Mijn beide zonen zijn sociaal, leergierig en sportief. Op de peuterspeelzaal, scoorde mijn jongste zoon S met 3 jaar helemaal aan het eind van alle ontwikkelschaaltjes, maar daar hoefden we het niet over te hebben volgens de leidsters, want het ging allemaal super goed. Eind groep 1 maakte S met vrienden uit groep 2 de groep 2 rekentoets: A-score. Ik heb aan school gevraagd of hij naar groep 3 mocht, net als zijn grote broer A (gezien door de basisschool van voor de verhuizing en na minder
dan 2 jaar kleuteren in groep 3 geplaatst). Maar dat mocht niet, ze zouden S wel uitdagen. In groep 2 kreeg hij een uur in de week denksleutels en verder het gewone programma. Aan het eind van groep 2 had S zichzelf leren lezen, schrijven en rekenen op eind groep 3 niveau. Ik heb weer een gesprek met school aangevraagd.
Na vijf weken in groep 3 wilde S niet meer naar school en speelde thuis niet meer. Een half jaar hebben we op de rand van thuiszitten gebalanceerd. Uit doortoetsen door school kwam niks; na IQtest bovengemiddeld resultaat met aanbevelingen om de stof te compacten en te verrijken. In plaats van het terugzetten in niveau wat school wilde doen, is hij in overleg met de tester een jaar vooruit geplaatst. Zonder adequate begeleiding door school bleek later. Toch ging het een jaar een stuk
beter en weer dacht ik, net als in groep 3, nu gaat school het zien. Maar nee. Door de versnelling werden de aanbevelingen uit het onderzoeksrapport niet nageleefd (bleek later) en ging het langzaam weer de verkeerde kant uit. School zag wel iets bij S en in groep 6 werd steunpunt hoogbegaafdheid (onderdeel van het samenwerkingsverband) benaderd en school verklaarde zich handelingsverlegen. Het steunpunt constateerden een fixed mindset bij S en wezen de zaak verder
af, want er was geen IQ-test die hoogbegaafdheid aantoonde. School, ouders en kind voelden zich niet serieus genomen en school bleef handelingsverlegen ten aanzien van S.
Begin groep 7 zelfde situatie als in groep 3. Weer een test tijdens (extreem) onderpresteren, bij een GZ-psycholoog die verstand van hoogbegaafdheid zou hebben. Maar blijkbaar geen verstand van onderpresteren en schooltrauma. Gemiddeld kind met een hekel aan school werd nu geconstateerd.
Op hetzelfde moment constateerde de middelbare school van mijn oudste zoon dat A hoogbegaafd is en plaatste A in een traject op maat. Voorlichting voor ouders volgde, ik herkende ook S in het verhaal. Halverwege groep 7 heb ik S ziek gemeld: depressie/bore-out, ziek van en door school: het niet gezien worden door leerkrachten (voorbeeldige gemiddeld presterende leerling volgens school),
geen passend onderwijs (S: “ik leer niks op school”), geen aansluiting met klasgenootjes (S is ‘anders’). Een niet geregistreerde thuiszitter.
School zag dat het beter ging met S nu hij thuis was. School, onderwijsconsulent en ouders hebben een ontwikkelingsperspectiefplan opgesteld waarin we uitgaan van hoogbegaafdheid bij S en afspraken gemaakt over gedeeltelijk schoolgang. Halverwege groep 8 weer opnieuw vooral veel thuis, want S heeft een schooltrauma en school kan in de verste verte niet bieden wat S nodig heeft om zich wel te kunnen ontwikkelen. School heeft nu zelf volledig thuisonderwijs door de moeder
voorgesteld. Wat thuisonderwijs bij ons o.a. inhoudt: onderpresteren oplossen, hiaten dichten, compacten, verrijken en verbreden van de stof, top-down instructie, psycho-educatie over hoogbegaafdheid en peer-contact organiseren.
Waar ik vooral tegenaan loop is dat er geen goede kennis over ontwikkelingsvoorsprong, (u)hb en onderpresteren is: niet bij de peuterspeelzaal, niet bij de jeugdarts, niet bij de gemeente, niet bij leerkrachten en orthopedagogen, niet bij de interne begeleiders, niet bij psychologen die IQ-testen
afnemen, niet bij het steunpunt hoogbegaafdheid, niet bij onderwijsconsulenten en dus niet bij het samenwerkingsverband. Er is geen kennis over (het belang van) vroeg-signalering, geen kennis over onderpresteren oplossen, geen kennis over gepaste uitdaging en peers, geen kennis over andere manieren van leren en andere manieren van instructie (top-down) en zelfs geen kennis of besef dat een rapport met aanbevelingen nageleefd zou moeten worden (meerdere scholen). Als ouder mag je
bij gesprekken zijn, maar het is niet de bedoeling dat je mee praat en jouw kant van het verhaal laat horen en je eigen ervaringen van thuis naar voren brengt. Als vaak hoogstopgeleide in de gesprekken en goed ingelezen ouder van een kind dat niet gezien en begrepen wordt én als ervaringsdeskundige (30 jaar geleden zelf ook niet gezien in het onderwijs) wordt je afgeserveerd want zij zijn de professionals.
Mijn kind zit vast in een schoolsysteem dat voor hem niet werkt. Alle begeleiding loopt tot nu toe stuk op het onderpresteren en inmiddels op een niet begrepen schooltrauma. Ik ben mezelf gaan inlezen en ben cursussen aan het volgen om mijn kind te kunnen helpen. Sinds ruim een jaar heb ik aan de uitvoering van passend thuisonderwijs en mijn eigen scholing op alle benodigde vlakken om mijn kind te kunnen helpen, een tijdsbelasting gelijk aan een fulltime baan. De kosten hiervoor moeten we als ouders zelf dragen.
Het was niet eenvoudig, maar S staat inmiddels ingeschreven bij een middelbare
begaafdheidsprofielschool, hopelijk zal het daar beter gaan.
