Hieronder ons verhaal. Weet niet waar ik moet beginnen en waar het eindigt.
Op 11 jarige leeftijd kwam mijn zoon op BBL onderwijs met LWOO terecht.
Zijn vrienden gingen VWO+ doen. Hij leerde moeilijk, bekeek alles vanuit verschillende invalshoeken en gaf nimmer het gewenste (wat is gewenst) antwoord.
Op de vraag wat hoort er niet bij gingen zijn gedachten alle kanten op.
Brug-zee-kanaal-sloot (gewenst antwoord: brug omdat 90 kinderen van de 100 dat als antwoord gaven) Hij zei dat de zee er niet bij hoort omdat deze 100 % door de natuur is ontstaan. We spreken hier over een kind van groep 4. Bij plaatjes wat hoort er niet bij was het al even lastig omdat je als beelddenker een ander beeld in je hoofd hebt dan die afbeelding. Hoe dan ook hebben toets resultaten geleid tot uitstroom naar BBL LWOO en wat ging het vreselijk mis.
Hij wilde na dag 1 er al niet meer zijn, niet meer naar die school waar hij niets zou leren. Niemand die hem zag, hoorde of begreep en hij werd een grote onderpresteerder. Moederziel alleen ging hij naar een onderwijsomgeving wat absoluut niet passend was en hem letterlijk ziek maakte. Drie jaar heeft hij het volgehouden om met burnout en toxische stress thuis te komen zitten.
Hij werd in het systeem gedwongen, als ettertje werd hij gezien, gewoon een lastige puber die liever spijbelde dan wat anders.
Als schreeuw om hulp gooide hij totaal overstuur en verward zijn spullen door zijn slaapkamer. Hij was voor geen rede vatbaar en gaf aan dood te willen, net 15 was hij toen. De politie kwam i.p.v. de ambulance en bracht hem naar het arrestantencomplex.
De hulp “Karakter” die we in hadden geschakeld ging mee met het verhaal van de jeugdconsulenten. Hij zou ADHD en ASS en een licht verstandelijke beperking hebben.
Er hing uithuisplaatsing boven ons hoofd, als alleenstaande moeder zijnde wordt er snel gedacht dat het een opvoedprobleem is.
Strijdbaar als wij zijn, hebben wij dat weten te voorkomen en later bleek HB, PTSS, beelddenker.
Het is nu ruim 3 jaar geleden, succeservaringen heeft hij niet.
Hij is erg depressief, vertrouwen kwijt in hulpverlening en school.
Medicatie wil hij dus niet, mijn zoon blowt om de pijn in zijn hoofd te verlichten en ik houd mijn hart vast.
Hij is nauwelijks nog bereikbaar en heel eerlijk gezegd denk ik dat hij niet meer lang in ons leven is.
Het is 5 voor 12 en niemand, niemánd die ons kan en wil helpen.
Ik wil aansturen op onder curatele stelling met een mentor die hem dwingt zich op te laten nemen, maar ik loop tegen muren op!
Dit is ons verhaal in een notendop